Daar aangekomen stierf ik bijna van de paniek, zo'n aanval had ik in geen tijden meer gehad. Dus ik ging letterlijk met knikkende knietjes naar binnen, ijsblokjes in de hand voor de broodnodige verkoeling. Cor liep door om naar de helm op zoek te gaan. En ik... ik stond daar maar aan de kops kant, zo dicht mogelijk bij de kassa, klaar om te vluchten. Het moet een raar gezicht zijn geweest, ik durfde me niet te verroeren, stond daar stokstijf met een vast heel wit gezicht met die ijsklontjes in mijn hand te druipen.
Op een gegeven moment ben ik zo'n pad ingelopen, bijna voetje voor voetje. Bijna aan het eind ervan ontdekte ik Cor, die aan de andere kant van het schap de helmen had gevonden. Hij stond voor mij te passen omdat we zo'n beetje dezelfde maat hebben. Ik zou nog zo'n drie meter verder hebben moeten lopen om om dat schap heen te kunnen en dus in het pad kon komen waar Cor stond.
En echt... ik durfde het niet!!! Die luttele drie meter kon ik voor geen goud overbruggen. Hoe idioot is dat? Dus ik ben omgedraaid om terug te lopen naar de kassa. Weer een poosje gewacht en uiteindelijk zakte de ergste paniek af en kon ik naar de helmen toelopen. Nog aardig op mijn gemak gepast en in de rij gaan staan bij de kassa.
Sjonge jonge, drie luttele metertjes leken voor mij een gigantische afgrond zonder brug om hem te over te kunnen steken.
Maar al met al, ik heb mijn nieuwe helm en ben er superblij mee :) Het heeft me een giga paniekaanval en zo'n zes ijsklontjes gekost, maar dan heb je ook wat haha.
