Mammografie deel 2

Inmiddels heb ik de knobbel laten onderzoeken. Maar niet zonder slag of stoot. Ten einde raad heb ik een e-mail gestuurd naar het Meander ziekenhuis. Met de vraag of zij misschien een idee hadden hoe ik dit aan moest pakken. Misschien konden ze een uitzondering maken zodat ik tussendoor kon komen, misschien was er een tijd waarop het altijd rustig was...
Ik kreeg binnen een dag een berichtje terug, ze zouden mijn vraag doorspelen aan de afdeling Radiologie en kon binnen een week antwoord verwachten. 

Die bewuste vrijdag, 11 januari, ging 's morgens de telefoon. Ik deed net een tweede slaappoging en nam op, om meteen klaarwakker te schieten toen ik hoorde wie ik aan de andere kant van de lijn had. Of ik naar Baarn kon komen, voor een echo. Vandaag nog. Ze konden me natuurlijk niet beloven dat ik niet alsnog naar locatie de Lichtenberg in Amersfoort moest komen, maar mocht het om een cyste gaan, is dit op de echo goed te zien. Ik maakte een afspraak voor half twee die middag en vanaf dat moment kon ik niet meer stoppen met bibberen. Letterlijk, ik beefde van top tot teen. 

De weg erheen ging buitengewoon goed. Het was lekker fris, om niet te zeggen koud en ik kwam zonder problemen aan in Baarn. Maar toen... Ik moest naar binnen en erger... ik moest naar boven en kwam erachter dat ik de hele gang nog door moest lopen om bij de behandelruimte te komen. Inmiddels had ik de ijsklontjes al paraat en mijn mond zat vol met pepermuntjes en hete snoepjes. Ik meldde me aan de balie en durfde amper mijn papieren af te geven, als de dood dat ik weg zou rennen zonder mijn pasje. Ik was zo in paniek dat ik amper kon praten, mijn keel voelde heel dik aan en ik had het gevoel dat ik elk moment kon gaan spugen. Kortom: hel. 

Op het brommertje door de kou heen

De vrouw achter de desk zei, dat ze al op me zaten te wachten en ik zou zo worden gehaald. Loop maar vast naar de wachtkamer. Maar och, ik durfde niet meer. Ik ben geloof ik wel tien keer naar het trappenhuis terug gelopen. Stukje heen, stukje terug. Uiteindelijk ben ik in het trappenhuis op mijn hurken gaan zitten om te proberen enigszins tot rust te komen. Het lukte niet. Ik was ervan overtuigd dat ik weg zou gaan. Tijdens mijn laatste 'heen'poging kwam ik uit bij de behandelruimte. Er zaten mensen te wachten. De assistente zei me dat ik kon wachten in de kamer van de radiologe. En daar ging ik, deur dicht, en ik was alleen. Waar ik meteen weer op mijn hurken ging zitten om maar zo oppervlakkig mogelijk adem te halen. De radiologe kwam binnen, jong nog, en vol begrip. Zo durfde ik me niet uit te kleden, ik zag mezelf al halfbloot door de gangen van het ziekenhuis richting uitgang rennen haha. Maar ik mocht mijn vest en shirt omlaag doen, dus dat was geen probleem. Toen ze vroeg of ik op de tafel kwam liggen, vroeg ik of ik niet mocht blijven staan. Dat mocht.

Zo heeft ze het onderzoek gedaan. Ze pakte wat gel, hield het apparaat ertegen en zag binnen vijf seconden dat het om een cyste ging. Ik was op dat moment te bang om opgelucht te zijn. Maar de heftige paniek was wel verdwenen en ik vroeg haar, wat het betekende. Ze vertelde dat een cyste gewoon kon blijven zitten. Maar weghalen was ook een optie, als ik er veel last van kreeg bijvoorbeeld. Dan zouden ze hem kunnen leeghalen door middel van een naald. Dus geen snijwerk :) Ik vroeg meteen of mijn huisarts dit zou kunnen doen. Dat kon, maar niet elke huisarts durfde het aan. Ik bedankte haar uitgebreid, niet alleen voor de uitslag, maar ook vanwege het feit dat ze zo begripvol naar me toe waren geweest. Uiteindelijk hebben zij op mij moeten wachten in plaats van andersom. En ik heb me op zijn zachtst gezegd nogal vreemd gedragen. Ik gaf haar een dikke knuffel en ik vertrok, dolblij maar ook emotioneel uitgeput, richting huis. Ik heb het op de brommer wel zo verschrikkelijk koud gehad! Kon de hele verdere dag niet meer warm worden.

Meander in Baarn

Ik ben Meander echt super dankbaar dat ik het op deze manier heb kunnen en mogen doen. Een mammografie was gelukkig niet meer aan de orde. Later die middag kwamen mijn moeder en Willem langs met een gigantische bos bloemen. Ook zij was opgelucht, ze had zich grote zorgen gemaakt omdat borstkanker heel veel in de familie voorkomt.

Rond half zeven 's avonds ging de telefoon. Mijn huisarts! Om me te feliciteren met het goede nieuws. Zo lief, hij had het net gelezen en móest me even bellen. Ook hij had zich zorgen gemaakt. Ik heb hem meteen gevraagd of hij eventueel een cyste kan en wil verwijderen. Igor zei, dat hij dit nooit eerder heeft gedaan. Maar mocht ik het willen, staat hij ervoor open. Ik zei, dat ik graag zijn proefkonijn wilde zijn ;) 

Nu, een paar weken later en een ongesteldheid verder, is de cyste naar mijn idee iets in formaat afgenomen. Ik denk, dat hij wel zes centimeter in doorsnee was en nu hij wat geslonken is, voel ik hem ook minder 'zitten'. Want ik voelde de cyste werkelijk bij alles wat ik deed, hij stak echt uit. Dus vooralsnog laat ik het even zo. Volgens de radiologe en de huisarts hoeft er niets aan gedaan te worden.

Mammografie

Eerlijk gezegd ben ik ten einde raad. Begin december ontdekte ik een knobbel in mijn linkerborst. Nu heb ik wel vaker 'blokjes', maar dit voelde anders aan. Hij deed geen pijn, wat bij de andere blokjes wel altijd het geval is, omdat ik last heb van mastopathie. Ik voelde me helemaal warm worden toen ik hem voelde en durfde hem niet meer aan te raken. 
De dag erop heb ik meteen mijn huisarts gebeld, hij stond die middag nog op de stoep. Ook hij constateerde een knobbel en schreef gelijk een verwijskaart uit voor een mammografie. Op zich maakte hij zich niet al te ongerust, hij dacht aan een fibroadenoom. Maar hij raadde me ten strengste aan om zo snel mogelijk het onderzoek te laten doen. Twee weken ervoor had hij een nog jonge vrouw voor onderzoek doorgestuurd waar hij zich ook geen zorgen om maakte en dat bleek helemaal mis te zijn, zo vertelde mijn huisarts me.

Inmiddels zijn we een maand verder en ik zit nog steeds aan te hikken tegen het onderzoek. Het is niet zo, dat ik bang ben voor het onderzoek zelf. Ik weet dat het wat pijnlijk is, omdat ik zo'n acht jaar geleden ook een mammografie heb gehad, maar voor een beetje pijn ben ik niet bang. 

Ik trek het gewoon niet dat ik naar het ziekenhuis moet. Mijn agorafobie lijkt belangrijker dan mijn gezondheid. Ik weet dat ik moet, maar ik weet niet hoe. In mijn hoofd bedenk ik de meest vreselijke doemscenario's, zie ik mezelf kotsend van paniek door dat ziekenhuis gaan. En als ik een ding niet wil, is het misselijk zijn, dat is de grootste angst van mijn leven.

Toevallig staat vrijwel achter mijn huis een zogenaamde mammobus geparkeerd. Toen ik dat hoorde, heb ik meteen gebeld met iemand van het bevolkingsonderzoek maar kreeg daar de kous op mijn kop. Ik ben nog geen vijftig jaar, dus het is uitgesloten dat ik daar het onderzoek kan laten doen. Ook nog via mijn huisarts een balletje op laten gooien, ook hij kreeg nul op het rekest. Ik kan er niet bij dat ik niet éven tussendoor een foto van mijn borst kan laten maken. Stel, dat alles oké is, dan scheelt mij dat zo veel stress. Ik weet ook wel dat de wereld niet om mij draait, maar jee, al moet ik er duizend euro voor neerleggen, dan zou ik het nog doen.

Op 14 december heb ik een poging gewaagd om naar het ziekenhuis te gaan met mijn brommertje. Met de auto durf ik niet en ik wil ook al niet dat er iemand met me mee gaat. Dus... in de frisse lucht richting Amersfoort, wat voor mij een wereldreis is, aangezien ik al in geen jaren meer aan de andere kant van het dorp ben geweest. Ik had een halve oxazepam in mijn mik en de paniek was te handelen. Uiteindelijk kwam ik tot bijna aan de Stichtse Rotonde, dus was er bijna. En toen... zag ik me in gedachte een enorme paniekaanval krijgen in het ziekenhuis, ver, ver weg van mijn vertrouwde huis en ik ben omgekeerd! Hoe dom! Dus met andere woorden: Ik hád op dat moment nog geen pure paniek, waarom ben ik dan omgekeerd? 

Afgelopen maandag heb ik een e-mail naar het ziekenhuis gestuurd. Met de vraag of het mogelijk is een afspraak te omzeilen. Ik kan er uiteraard niet op de bonnefooi heenrijden en dan verwachten dat ze me gaan helpen, maar misschien is er ergens een rustig uurtje (wat ik eerlijk gezegd niet denk), of misschien kunnen ze me bellen als er iemand uitvalt door ziekte of iets dergelijks. Als het me dan niet zou lukken te komen, hoef ik me niet zo schuldig te voelen mocht de poging weer mislukken. 

Andere optie is om me te laten drogeren. En ook dat is geen fijn idee. Stel, dat de paniek van binnen woedt, maar ik kan het niet uiten? Stel, dat ik er misselijk van word? Stel, dat ik uitvalverschijnselen krijg? Of de hik? Stel, ...
En dan word ik in de auto gepropt bij mijn moeder en haar vriend en hup, naar het ziekenhuis. Jakkes, maar als ik nu niets onderneem zit ik nog weken, maanden, jaren in de stress. Totdat ik weet dat het een onschuldig knobbeltje is. 

Ik ben niet echt bang dat het serieus mis kan zijn, maar nu is hij groter geworden en begint ook wat te 'trekken', ik voel hem bij elke beweging zitten brr. Dus nu begin ik wél bang te worden. Aan de mogelijkheid dat het 'mis' is, wil en kan ik niet denken. Natuurlijk doe ik dat stiekem wel. Operatie, chemo, de hele rataplan speelt zich voor mijn ogen af. Ik vrees, dat ik niet sterk genoeg ben om dit alles te ondergaan. De gedachte eraan maakt me al kotsmisselijk. 

Degenen die dit hebben gelezen zullen nu denken, wat een ongelooflijk dom wicht is zij. Wat een zelfmedelijden. Waarom geeft ze zich geen schop onder de kont en gaat NU naar het ziekenhuis? Echt, iedereen om me heen wil me helpen, iedereen biedt aan om mee te gaan. Ik doe heel veel mensen verdriet door dit zo lang uit te stellen en waar zit ik? 
Thuis...