De dag erop heb ik meteen mijn huisarts gebeld, hij stond die middag nog op de stoep. Ook hij constateerde een knobbel en schreef gelijk een verwijskaart uit voor een mammografie. Op zich maakte hij zich niet al te ongerust, hij dacht aan een fibroadenoom. Maar hij raadde me ten strengste aan om zo snel mogelijk het onderzoek te laten doen. Twee weken ervoor had hij een nog jonge vrouw voor onderzoek doorgestuurd waar hij zich ook geen zorgen om maakte en dat bleek helemaal mis te zijn, zo vertelde mijn huisarts me.
Inmiddels zijn we een maand verder en ik zit nog steeds aan te hikken tegen het onderzoek. Het is niet zo, dat ik bang ben voor het onderzoek zelf. Ik weet dat het wat pijnlijk is, omdat ik zo'n acht jaar geleden ook een mammografie heb gehad, maar voor een beetje pijn ben ik niet bang.
Ik trek het gewoon niet dat ik naar het ziekenhuis moet. Mijn agorafobie lijkt belangrijker dan mijn gezondheid. Ik weet dat ik moet, maar ik weet niet hoe. In mijn hoofd bedenk ik de meest vreselijke doemscenario's, zie ik mezelf kotsend van paniek door dat ziekenhuis gaan. En als ik een ding niet wil, is het misselijk zijn, dat is de grootste angst van mijn leven.
Toevallig staat vrijwel achter mijn huis een zogenaamde mammobus geparkeerd. Toen ik dat hoorde, heb ik meteen gebeld met iemand van het bevolkingsonderzoek maar kreeg daar de kous op mijn kop. Ik ben nog geen vijftig jaar, dus het is uitgesloten dat ik daar het onderzoek kan laten doen. Ook nog via mijn huisarts een balletje op laten gooien, ook hij kreeg nul op het rekest. Ik kan er niet bij dat ik niet éven tussendoor een foto van mijn borst kan laten maken. Stel, dat alles oké is, dan scheelt mij dat zo veel stress. Ik weet ook wel dat de wereld niet om mij draait, maar jee, al moet ik er duizend euro voor neerleggen, dan zou ik het nog doen.
Op 14 december heb ik een poging gewaagd om naar het ziekenhuis te gaan met mijn brommertje. Met de auto durf ik niet en ik wil ook al niet dat er iemand met me mee gaat. Dus... in de frisse lucht richting Amersfoort, wat voor mij een wereldreis is, aangezien ik al in geen jaren meer aan de andere kant van het dorp ben geweest. Ik had een halve oxazepam in mijn mik en de paniek was te handelen. Uiteindelijk kwam ik tot bijna aan de Stichtse Rotonde, dus was er bijna. En toen... zag ik me in gedachte een enorme paniekaanval krijgen in het ziekenhuis, ver, ver weg van mijn vertrouwde huis en ik ben omgekeerd! Hoe dom! Dus met andere woorden: Ik hád op dat moment nog geen pure paniek, waarom ben ik dan omgekeerd?
Afgelopen maandag heb ik een e-mail naar het ziekenhuis gestuurd. Met de vraag of het mogelijk is een afspraak te omzeilen. Ik kan er uiteraard niet op de bonnefooi heenrijden en dan verwachten dat ze me gaan helpen, maar misschien is er ergens een rustig uurtje (wat ik eerlijk gezegd niet denk), of misschien kunnen ze me bellen als er iemand uitvalt door ziekte of iets dergelijks. Als het me dan niet zou lukken te komen, hoef ik me niet zo schuldig te voelen mocht de poging weer mislukken.
Andere optie is om me te laten drogeren. En ook dat is geen fijn idee. Stel, dat de paniek van binnen woedt, maar ik kan het niet uiten? Stel, dat ik er misselijk van word? Stel, dat ik uitvalverschijnselen krijg? Of de hik? Stel, ...
En dan word ik in de auto gepropt bij mijn moeder en haar vriend en hup, naar het ziekenhuis. Jakkes, maar als ik nu niets onderneem zit ik nog weken, maanden, jaren in de stress. Totdat ik weet dat het een onschuldig knobbeltje is.
Ik ben niet echt bang dat het serieus mis kan zijn, maar nu is hij groter geworden en begint ook wat te 'trekken', ik voel hem bij elke beweging zitten brr. Dus nu begin ik wél bang te worden. Aan de mogelijkheid dat het 'mis' is, wil en kan ik niet denken. Natuurlijk doe ik dat stiekem wel. Operatie, chemo, de hele rataplan speelt zich voor mijn ogen af. Ik vrees, dat ik niet sterk genoeg ben om dit alles te ondergaan. De gedachte eraan maakt me al kotsmisselijk.
Degenen die dit hebben gelezen zullen nu denken, wat een ongelooflijk dom wicht is zij. Wat een zelfmedelijden. Waarom geeft ze zich geen schop onder de kont en gaat NU naar het ziekenhuis? Echt, iedereen om me heen wil me helpen, iedereen biedt aan om mee te gaan. Ik doe heel veel mensen verdriet door dit zo lang uit te stellen en waar zit ik?
Thuis...
