Ik kreeg binnen een dag een berichtje terug, ze zouden mijn vraag doorspelen aan de afdeling Radiologie en kon binnen een week antwoord verwachten.
Die bewuste vrijdag, 11 januari, ging 's morgens de telefoon. Ik deed net een tweede slaappoging en nam op, om meteen klaarwakker te schieten toen ik hoorde wie ik aan de andere kant van de lijn had. Of ik naar Baarn kon komen, voor een echo. Vandaag nog. Ze konden me natuurlijk niet beloven dat ik niet alsnog naar locatie de Lichtenberg in Amersfoort moest komen, maar mocht het om een cyste gaan, is dit op de echo goed te zien. Ik maakte een afspraak voor half twee die middag en vanaf dat moment kon ik niet meer stoppen met bibberen. Letterlijk, ik beefde van top tot teen.
De weg erheen ging buitengewoon goed. Het was lekker fris, om niet te zeggen koud en ik kwam zonder problemen aan in Baarn. Maar toen... Ik moest naar binnen en erger... ik moest naar boven en kwam erachter dat ik de hele gang nog door moest lopen om bij de behandelruimte te komen. Inmiddels had ik de ijsklontjes al paraat en mijn mond zat vol met pepermuntjes en hete snoepjes. Ik meldde me aan de balie en durfde amper mijn papieren af te geven, als de dood dat ik weg zou rennen zonder mijn pasje. Ik was zo in paniek dat ik amper kon praten, mijn keel voelde heel dik aan en ik had het gevoel dat ik elk moment kon gaan spugen. Kortom: hel.
 |
| Op het brommertje door de kou heen |
De vrouw achter de desk zei, dat ze al op me zaten te wachten en ik zou zo worden gehaald. Loop maar vast naar de wachtkamer. Maar och, ik durfde niet meer. Ik ben geloof ik wel tien keer naar het trappenhuis terug gelopen. Stukje heen, stukje terug. Uiteindelijk ben ik in het trappenhuis op mijn hurken gaan zitten om te proberen enigszins tot rust te komen. Het lukte niet. Ik was ervan overtuigd dat ik weg zou gaan. Tijdens mijn laatste 'heen'poging kwam ik uit bij de behandelruimte. Er zaten mensen te wachten. De assistente zei me dat ik kon wachten in de kamer van de radiologe. En daar ging ik, deur dicht, en ik was alleen. Waar ik meteen weer op mijn hurken ging zitten om maar zo oppervlakkig mogelijk adem te halen. De radiologe kwam binnen, jong nog, en vol begrip. Zo durfde ik me niet uit te kleden, ik zag mezelf al halfbloot door de gangen van het ziekenhuis richting uitgang rennen haha. Maar ik mocht mijn vest en shirt omlaag doen, dus dat was geen probleem. Toen ze vroeg of ik op de tafel kwam liggen, vroeg ik of ik niet mocht blijven staan. Dat mocht.
Zo heeft ze het onderzoek gedaan. Ze pakte wat gel, hield het apparaat ertegen en zag binnen vijf seconden dat het om een cyste ging. Ik was op dat moment te bang om opgelucht te zijn. Maar de heftige paniek was wel verdwenen en ik vroeg haar, wat het betekende. Ze vertelde dat een cyste gewoon kon blijven zitten. Maar weghalen was ook een optie, als ik er veel last van kreeg bijvoorbeeld. Dan zouden ze hem kunnen leeghalen door middel van een naald. Dus geen snijwerk :) Ik vroeg meteen of mijn huisarts dit zou kunnen doen. Dat kon, maar niet elke huisarts durfde het aan. Ik bedankte haar uitgebreid, niet alleen voor de uitslag, maar ook vanwege het feit dat ze zo begripvol naar me toe waren geweest. Uiteindelijk hebben zij op mij moeten wachten in plaats van andersom. En ik heb me op zijn zachtst gezegd nogal vreemd gedragen. Ik gaf haar een dikke knuffel en ik vertrok, dolblij maar ook emotioneel uitgeput, richting huis. Ik heb het op de brommer wel zo verschrikkelijk koud gehad! Kon de hele verdere dag niet meer warm worden.
 |
| Meander in Baarn |
Ik ben Meander echt super dankbaar dat ik het op deze manier heb kunnen en mogen doen. Een mammografie was gelukkig niet meer aan de orde. Later die middag kwamen mijn moeder en Willem langs met een gigantische bos bloemen. Ook zij was opgelucht, ze had zich grote zorgen gemaakt omdat borstkanker heel veel in de familie voorkomt.
Rond half zeven 's avonds ging de telefoon. Mijn huisarts! Om me te feliciteren met het goede nieuws. Zo lief, hij had het net gelezen en móest me even bellen. Ook hij had zich zorgen gemaakt. Ik heb hem meteen gevraagd of hij eventueel een cyste kan en wil verwijderen. Igor zei, dat hij dit nooit eerder heeft gedaan. Maar mocht ik het willen, staat hij ervoor open. Ik zei, dat ik graag zijn proefkonijn wilde zijn ;)
Nu, een paar weken later en een ongesteldheid verder, is de cyste naar mijn idee iets in formaat afgenomen. Ik denk, dat hij wel zes centimeter in doorsnee was en nu hij wat geslonken is, voel ik hem ook minder 'zitten'. Want ik voelde de cyste werkelijk bij alles wat ik deed, hij stak echt uit. Dus vooralsnog laat ik het even zo. Volgens de radiologe en de huisarts hoeft er niets aan gedaan te worden.
