Best een beetje (boel!) bang. Ik heb net mijn eerste druppel Cipramil ingenomen.. wat natuurlijk heel weinig is. Uiteraard meteen een droge mond en licht in mijn hoofd.. puur van de angst. Ik ben zó bang dat ik er misselijk van word. Ik zit al tegen een heuse paniekaanval aan en dit door het ene druppeltje, waarvan ik vijf minuten geleden nog niet wist dat ik hem ging nemen. Het goedje staat al maanden in de keukenkast, ik durfde er tot vandaag niet aan te beginnen.
Ik liep naar de keuken om thee te gaan maken, maar vond het nog te vroeg. Ik neem namelijk altijd een kopje mee naar bed, heerlijk. Kijkend naar de blikjes cola als eventuele vervanging, kwam ik ineens op het onzalige idee om nu eindelijk eens te beginnen met de antidepressiva.
Als ik de ervaringen lees, zie je vooral de bijwerking misselijkheid voorbijkomen en dat is iets, waar ik het meest bang voor ben. En ik weet al bijna zeker, dat ik misselijk ga worden, al is het maar van de angst. Heb ook meteen een mentos in mijn mond gestopt. Iets, dat ik altijd doe als ik paniek voel opkomen.
Ik heb aan niemand verteld dat ik ben begonnen. Ik weet het immers ook pas sinds een paar minuten. Niet, dat iemand mij gerust kan stellen. Ook van één druppeltje krijg je bijwerkingen, ik in ieder geval wel. Het is de tweede keer dat ik aan de cipramil begin, het was mijn allereerste ad. Jarenlang geslikt en altijd het idee gehad dat ze me niet hielpen. Tot ik stopte, en er na een paar maanden achter kwam dat ik wel heel hard teruggevallen was. Waar ik voorheen nog bezoek kon ontvangen zonder meteen te flippen, lukte dit niet meer. Zelfs mijn eigen moeder mag/kan hier niet binnen komen. Als ze iets komt brengen gebeurt dit op de parkeerplaats beneden.
Na drie vruchteloze pogingen met andere antidepressiva heb ik besloten niet verder te winkelen, maar terug te keren naar degene die mij het meest hielp, deze dus. Al kwam ik hiermee ook niet 'echt' buiten. Maar ik was binnenshuis tenminste een stuk rustiger dan ik nu ben.
Nu duimen dat de bijwerkingen mee gaan vallen en mijn eetlust niet gaat afnemen, zoals de vorige keer. Ook vind ik het een naar idee dat je geen domperidon mag nemen. Niet dat ik het vaak neem, hooguit vier keer per jaar. Maar áls ik het neem heb ik het echt nodig. En ik vrees, dat ik het niet kan laten staan als ik me te beroerd voel. Kans op hartritmestoornissen of erger, en mijn moeder heeft al een hartkwaal die 50 procent erfelijk is. Ik word niet blij van die gedachte. Ook hoop ik, dat ik niet zo moe word als voorheen. Hoewel stress ook doodvermoeiend is. Dus ach, moe of moe, wat maakt het uit? ;)
Voor het slapen gaan maar even een halve oxazepam in de mik en hopelijk slaap ik goed door, zonder paniekjes. Morgen weer een dag. Ook denk ik teveel na over thee. Je mag de druppels niet samen nemen met thee. Zelfs bij de apotheek kunnen ze me niet vertellen hoelang je moet wachten tot het weer 'veilig' is om het te drinken. Tien minuten? Vier uur? Allemaal opties, niemand die het weet. Ik ga er maar vanuit dat het de momentopname is, anders durf ik nooit meer thee te drinken. En dat wil ik niet, ik leef op thee.
