 |
| ..En arme Chelsea maar wachten |
Ik weet niet wie er meer nerveus is, Chelsea of ik. Het was weer tijd voor de jaarlijkse cocktailprik voor mijn twee trouwe viervoeters. Dus mijn ex neemt ze mee op pad. Het is goed te lopen, mits je geen agorafobie met een behoorlijke paniekstoornis hebt. Jarenlang ben ik niet mee geweest, terwijl ik het diep in mijn hart graag wil. Al is het maar om Chelsea bij te staan, die daar alleen maar kan bibberen. James daarentegen boeit het niet zo, hij blijft kwispelen en geurtjes opsnuiven, tót hij op de tafel moet. Dat gedeelte vindt hij toch iets minder ;)
Maar goed, ze gingen dus op pad. En ik krijg ineens het (on)zalige idee om er ook heen te gaan. Brommer gepakt -zelfs met de fiets vind ik het te ver- en hij start! Ik erheen getuft, net als vorig jaar. Toen moest ik bij het gebouw rechtsomkeert maken, omdat ik het toch niet trok. Nu ben ik zover dat ik kan afstappen. Maar de brommer op slot zetten, dat gaat me te ver. Dat beperkt mijn vluchtpoging zeker met een minuut. En daar zit ik, binnen in de wachtkamer. Zonder te trillen, maar wel met de volle overtuiging dat de blinde paniek elk moment kan toeslaan.
In de behandelkamer
Natuurlijk loopt het uit, zeker twintig minuten. In mijn hoofd spookt het: ik wil nu weg, als ik nu niet ga, zit ik met de gebakken peren. Maar ik blijf. En ineens staan we in de behandelkamer. Wirtjo, de dierenarts, vindt het geweldig dat ik ben gekomen. Terwijl hij Chelsea aan het behandelen is, zegt hij ineens: "Hier moet je een foto van maken." Ik vind het zó leuk dat hij dit voorstelt, want zelf durf ik zoiets niet te vragen. Mijn ex met mijn iPad aan de gang. Wirtjo en ik lachen, terwijl arme Chels nog langer moet bibberen haha.
Daarna moet James op de tafel. En o bah, zijn anaalklieren moeten uitgeknepen worden, dat stinkt natuurlijk enorm. En als ik paniek heb verdraag ik geen geurtjes, zeker niet zo'n lucht! Dus ik word een beetje panisch, maar toch ben ik gebleven. Hoe, dat snap ik nog steeds niet. Het ergste vind ik het wachten tot ik kan betalen. Dat duurt nogal en ik heb het bloedheet in mijn winterjas. Op dat moment sta ik echt klaar om weg te rennen.
Het gekke is, dat ik buiten wat lichamelijke ongemakken geen pure paniek heb gehad. Terwijl dit toch wel een dingetje is, ik heb het niet voor niets jarenlang vermeden. Dankzij mij hoeft Chelsea geen snuitje om en kan ik haar wat geruststellen. En zelf vind ik het helemaal geweldig dat ik dit heb gedaan. 's Avonds voel ik me top! Helaas de volgende dag toch een katertje, maar daar kan ik mee leven.
 |
| In de wachtkamer |
