Een week na ontvangst van de brief heb ik de telefoon gepakt en uitgelegd, dat ik wel wíl komen, maar dat de kans groot is dat het niet gaat lukken, in verband met agorafobie. De mevrouw is vol begrip en zegt, dat het geen enkel probleem is als het niet lukt. Ik kan dan gewoon bellen voor een nieuwe afspraak. Ook vraagt ze, of de tijd die ik heb gekregen - negen uur 's morgens! - een probleem is. Ja dus, ik voel me in de ochtend nooit op mijn best. Ze verandert de afspraak naar 13.50 uur. En maakt een notitie van mijn angsten, zodat ze ervan weten.
De mammobiel
Die ochtend ben ik er nog steeds van overtuigd dat ik niet zal gaan. Maar op het allerlaatste moment pak ik mijn brommertje en rijd erheen. Gelukkig is het niet ver. Als ik de bus binnen stap zakt de moed me al een beetje in de schoenen. Vier dames zitten in de veel te warme, krappe wachtruimte. Toch meld ik me bij de receptie en geef mijn gegevens door. Ik vertel meteen dat ik erg paniekerig ben en niet weet of ik het ga trekken.
Aan de wachtende dames leg ik uit, dat ik bang ben om buiten te komen, en daarom zo 'raar' doe. Want daar sta ik, met een ijsblokje in de hand te druipen. Ik durf niet te gaan zitten. Ze stellen voor dat ik buiten kan wachten. Ik twijfel, als ik eenmaal buiten sta is de kans dat ik weg scheur groter. En vraag, hoe lang het nog duurt voor ik aan de beurt ben. Ineens zegt de receptionist: er is nog iemand binnen en dan mag jij. Dit had ik niet verwacht, gezien de vier vrouwen. 'Maar ik wil niet voordringen', protesteer ik, al hoop ik natuurlijk, dat ik meteen kan doorlopen.
De mammografie
Mijn jas en helm laat ik achter in de wachtruimte. Ik zeg, dat ik meteen wil doorlopen naar het apparaat. Want voorzorg heb ik uiteraard getroffen. Vestje met rits en een topje eronder, dat ik zo naar beneden kan schuiven. Voor het geval ik gillend weg ren heb ik in ieder geval mijn topje bij de hand. 😊
Ze trekt mijn borst bijna uit elkaar en daarna wordt hij geplet in het apparaat. En moet een bizarre houding aannemen, dus ik sta daar behoorlijk ongemakkelijk te wezen. Bij de tweede sessie moet ik mijn adem inhouden. Best lastig, als je aan het hyperen bent en daardoor al behoorlijk duizelig. Dan zegt ze ineens: kun je het aan om nóg twee foto's te laten nemen? Ik grap nog: ik lijk wel een fotomodel met al die opnames. Al vind ik het een beetje raar, want vier foto's is toch de standaard?
Ik zal er geen doekjes om winden, het onderzoek is pijnlijk. Ik heb het gevoel dat mijn borsten eraf gescheurd worden. Maar goed, dat is maar even en ik ben blij, dat ik alles heb doorstaan. Ik handel pijn beter dan paniek. En die valt van me af zodra het voorbij is. Ik mag meteen naar huis, maar zeg dat ik kan wachten op het sein dat de foto's gelukt zijn. En dat doe ik dan ook.
Drie dagen later
's Morgens om half elf gaat de telefoon, mijn huisarts. Ik ben in de veronderstelling dat hij belt voor mijn eczeem. En denk werkelijk niet aan de uitslag van de mammografie. Maar dat is het dus wel. Ze hebben een verdacht plekje gevonden (BI-RADS 4) en ik moet naar het ziekenhuis voor een biopsie..
Wordt vervolgd.
