Dagboek 2 mei 2012 "Schilderen bij Wies"

Mijn 'schone zus' heeft een huisje gekregen en daar moest natuurlijk het een en ander aan gebeuren. Cor had vrij genomen en zat er 's morgens al om half 9 om te gaan schilderen. Ik werd, na een onderbroken slaap, pas wakker om kwart over 10! Ongelooflijk duf, zo'n gevoel dat vaak de hele dag aanhoudt.
Nadat de ergste dufheid verdwenen was kwam de stress. Buikkrampen en een hartslag van minstens 150. Hoe kreeg ik dit nu weer voor elkaar om te gaan?


Uiteindelijk heb ik toch maar mijn tas ingepakt met de nodige stress-spulletjes en wat oude kleding die ik kon gebruiken voor het schilderwerk. Met de brommer is het hooguit 3 minuten weg, waarom maak ik me daar toch zo druk om? Als het misgaat, ben ik immers zo weer thuis. Daar aangekomen zakte het gelukkig heel snel af, ik heb zelfs een broodje gegeten. En ben er uiteindelijk tot half 5 gebleven, voor mij een record om zo lang van huis te zijn. Ik voelde me daar aardig op mijn gemak, helemaal toen Cor Chelsea ging halen ;)
Ik zit er zelfs aan te denken om me ook in te schrijven voor zo'n bovenhuisje, het is in Overhees, de wijk waar ik ben opgegroeid en dus best wel binding mee heb. 


Kijk, dit is haar uitzicht:

Prachtig toch? Overal grasjes, hoge bomen en vogeltjes die fluiten, hier word ik blij van!

Dagboek 30 april 2012 KONINGINNEDAG

Koninginnedag 2012 en wat een stralend weer hadden we! De dag ervoor liep ik nog in mijn winterjas de hond uit te laten en nu was een T-shirtje al bijna te warm :)

Cor, mijn vriend, was motorrijden met vrienden, dus die zou ik tegen de avond pas gaan zien. Ik wilde dolgraag naar de vrijmarkt gaan, vooral ook, omdat er bekenden van me sieraden stonden te verkopen in een kraampje. En ik had beloofd even aan te wippen.

Bij het wakker worden begon de ellende al, natuurlijk moest ik weer zenuwachtig zijn. Poepdrang alom en ook nog last van mijn maag. Maar ik zette door, pakte een broodje kaas in (voor als ik honger zou krijgen na de zenuwen), wat snoepjes en uiteraard mijn ijsklontjes voor als ik paniek zou krijgen. 

Chelsea, mijn hond, mocht mee. Dat was ook nog een uitdaging, want ze is niet altijd even vriendelijk naar andere mensen en honden toe. Ligt aan haar bui. Maar ik wist, dat als ik haar thuis liet, ze de boel bij elkaar zou blaffen en bovendien kon ik zelf wel wat steun gebruiken.

Lekker op de fiets erheen gegaan, het is gelukkig niet ver van huis. Chelsea ging wonderbaarlijk goed, al was ze angstig. En daar gingen we, de mensenmassa in, van een afstandje leek het wel een mierenhoop. Na even zoeken vond ik het sieradenkraampje en daar heb ik aardig op mijn gemak kunnen praten met de meisjes. Ik merkte ook, dat ik tijdens het lopen minder het van-de-wereldgevoel had omdat ik Chelsea bij me had. Ik lette op haar in plaats van op mezelf! Ik denk, dat ik maar een hulphond van haar maak haha. Na een uurtje hield ik het voor gezien. Te warm, te druk, te veel indrukken. 

Maar... ik ben geweest, heb een heel leuk, turkooizen armbandje gescoord en ben blij dat ik heb doorgezet.

De mierenhoop krioelt