Dieren bibbers

..En arme Chelsea maar wachten

Ik weet niet wie er meer nerveus is, Chelsea of ik. Het was weer tijd voor de jaarlijkse cocktailprik voor mijn twee trouwe viervoeters. Dus mijn ex neemt ze mee op pad. Het is goed te lopen, mits je geen agorafobie met een behoorlijke paniekstoornis hebt. Jarenlang ben ik niet mee geweest, terwijl ik het diep in mijn hart graag wil. Al is het maar om Chelsea bij te staan, die daar alleen maar kan bibberen. James daarentegen boeit het niet zo, hij blijft kwispelen en geurtjes opsnuiven, tót hij op de tafel moet. Dat gedeelte vindt hij toch iets minder ;)

Maar goed, ze gingen dus op pad. En ik krijg ineens het (on)zalige idee om er ook heen te gaan. Brommer gepakt -zelfs met de fiets vind ik het te ver- en hij start! Ik erheen getuft, net als vorig jaar. Toen moest ik bij het gebouw rechtsomkeert maken, omdat ik het toch niet trok. Nu ben ik zover dat ik kan afstappen. Maar de brommer op slot zetten, dat gaat me te ver. Dat beperkt mijn vluchtpoging zeker met een minuut. En daar zit ik, binnen in de wachtkamer. Zonder te trillen, maar wel met de volle overtuiging dat de blinde paniek elk moment kan toeslaan.

In de behandelkamer
Natuurlijk loopt het uit, zeker twintig minuten. In mijn hoofd spookt het: ik wil nu weg, als ik nu niet ga, zit ik met de gebakken peren. Maar ik blijf. En ineens staan we in de behandelkamer. Wirtjo, de dierenarts, vindt het geweldig dat ik ben gekomen. Terwijl hij Chelsea aan het behandelen is, zegt hij ineens: "Hier moet je een foto van maken." Ik vind het zó leuk dat hij dit voorstelt, want zelf durf ik zoiets niet te vragen. Mijn ex met mijn iPad aan de gang. Wirtjo en ik lachen, terwijl arme Chels nog langer moet bibberen haha.

Daarna moet James op de tafel. En o bah, zijn anaalklieren moeten uitgeknepen worden, dat stinkt natuurlijk enorm. En als ik paniek heb verdraag ik geen geurtjes, zeker niet zo'n lucht! Dus ik word een beetje panisch, maar toch ben ik gebleven. Hoe, dat snap ik nog steeds niet. Het ergste vind ik het wachten tot ik kan betalen. Dat duurt nogal en ik heb het bloedheet in mijn winterjas. Op dat moment sta ik echt klaar om weg te rennen.

Het gekke is, dat ik buiten wat lichamelijke ongemakken geen pure paniek heb gehad. Terwijl dit toch wel een dingetje is, ik heb het niet voor niets jarenlang vermeden. Dankzij mij hoeft Chelsea geen snuitje om en kan ik haar wat geruststellen. En zelf vind ik het helemaal geweldig dat ik dit heb gedaan. 's Avonds voel ik me top! Helaas de volgende dag toch een katertje, maar daar kan ik mee leven.

In de wachtkamer

Weggerukt in een flits

Gisteren was het weer op zijn zachtst gezegd nogal woelig. Ik houd ervan, prachtige wolken, afgewisseld met zon. En ja, ook een paar onweersbuien.

's Middags las ik op Facebook dat er in het park in Amersfoort twee mensen dodelijk getroffen waren door de bliksem. Dat vond ik best heftig. Ze zaten onder een boom te schuilen voor de regen. Het onweerde toen niet, volgens ooggetuigen.

's Avonds zag ik op het nieuws, dat de slachtoffers twee meisjes van twintig jaar waren. Ze lieten de zwartgeblakerde stam zien van de grote boom, de plek waar de meisjes hadden gezeten. Ik zag de brancard, waar een van de meisjes in een zwarte lijkzak werd weggedragen. En vond het zó verdrietig! Ik stelde me voor dat de meisjes vriendinnen waren, die gezellig keuvelend zaten te wachten tot ze weer verder konden gaan. Misschien aten ze een broodje. Hadden wilde plannen voor het weekend. En toen die flits!

Hebben ze doorgehad wat er gebeurde? Hebben ze pijn gevoeld? En hun familie.. dit is toch niet te bevatten. Waarom moest die bliksemschicht nét in die boom inslaan? Er staan daar, ik ben er weleens geweest, honderden bomen. Zo zonde van twee jonge levens, net op weg naar de volwassenheid. Ik kan er niet bij.

Ik kon moeilijk in slaap komen die nacht. Antwoorden kon ik mezelf niet geven. Ik had enkel vragen, waar geen antwoord op was. En bedacht me tegelijkertijd, dat ik mijn leven aan het vergooien was, met die angsten van mij. Het staat al zo'n dertig jaar stil, wat het naar buiten gaan betreft. En dat het leven zomaar over kan zijn.. letterlijk in een flits.

Blown away

Zondag, namiddag. Cor was langs geweest om de hondjes uit te laten en stond op het punt om weg te gaan. Ik wilde vast een lampje aanknippen, want het was een sombere dag. PATS! Ik hoorde een hele harde klap en daar lag ik.. een paar meter verderop op de grond. Ik probeerde te gaan zitten, maar voelde me zo wegglijden. Cor aarzelde geen moment en trok me overeind. "Blijven staan", sommeerde hij en dat probeerde ik.

Ik keek naar mijn hand en die was gitzwart. Cor nam me mee naar de keuken om het af te spoelen, wat niet echt lukte. Ook kreeg ik vrijwel meteen een gigantische paniekaanval. Het was zó'n rare gewaarwording. Het licht ging letterlijk even uit en ik was behalve duizelig ook nog misselijk. 

Cor heeft meteen de lamp in de prullenbak gegooid. Waarschijnlijk een los draadje rond de schakelaar. Het is dan ook een lamp die nog stamt uit de jaren 60. Wel heel cool, zo'n glazen bol rustend op een spiraal.

Na een uurtje of twee was ik eindelijk wat tot rust gekomen en besloot toch maar wat te eten. Ik had 's middags een roerbakje uit de vriezer gehaald, dus lekker makkelijk in de magnetron. Hup, knop aan en ik loop terug naar de huiskamer. Sta ik plots in het donker! Nu was de stop eruit geslagen, wat bij de lamp niet was gebeurd. Alles uit: lichten, tv, de laptop.. Oh, wat was ik blij dat ik niet wéér een opdonder had gehad. 

Zaklamp opgezocht en de boosdoener van een stop gevonden. Ik kon het ding niet eens aanraken, hij was oververhit. Er is hier wel vaker een stop doorgeslagen, maar als ik hem dan verwisselde was hij gewoon koel. Dus met andere woorden, deze had denk ik al staan gloeien sind de lamp kortsluiting maakte. Best een eng idee. 

Ik heb de huisartsenpost nog gebeld, want ik voelde me verschrikkelijk. Knallende migraine, bibberig, buikpijn. Ik moest het goed in de gaten houden, zeker mijn urine. Later bij het googelen ontdekte ik dat ik mazzel heb gehad. Ik had wel dood kunnen zijn. Mijn organen hadden het kunnen begeven door inwendige verbranding. 

De volgende middag kreeg ik ineens rare plekjes aan de bovenkant van mijn vinger, precies bij mijn ring. Het jeukte en er kwam wat vocht uit. Een soort blaartjes vermoed ik. Gek, want ik had de schakelaar, die was doorgeslagen, aan de binnenkant van mijn hand gehad. 

Ik heb nog maanden moeite gehad om de lamp (er staat nu een spotje op die plaats, ik moet nog steeds een 'echte' lamp kopen) aan te knippen. 

Cipramil, eindelijk begonnen.

Best een beetje (boel!) bang. Ik heb net mijn eerste druppel Cipramil ingenomen.. wat natuurlijk heel weinig is. Uiteraard meteen een droge mond en licht in mijn hoofd.. puur van de angst. Ik ben zó bang dat ik er misselijk van word. Ik zit al tegen een heuse paniekaanval aan en dit door het ene druppeltje, waarvan ik vijf minuten geleden nog niet wist dat ik hem ging nemen. Het goedje staat al maanden in de keukenkast, ik durfde er tot vandaag niet aan te beginnen.

Ik liep naar de keuken om thee te gaan maken, maar vond het nog te vroeg. Ik neem namelijk altijd een kopje mee naar bed, heerlijk. Kijkend naar de blikjes cola als eventuele vervanging, kwam ik ineens op het onzalige idee om nu eindelijk eens te beginnen met de antidepressiva.

Als ik de ervaringen lees, zie je vooral de bijwerking misselijkheid voorbijkomen en dat is iets, waar ik het meest bang voor ben. En ik weet al bijna zeker, dat ik misselijk ga worden, al is het maar van de angst. Heb ook meteen een mentos in mijn mond gestopt. Iets, dat ik altijd doe als ik paniek voel opkomen. 

Ik heb aan niemand verteld dat ik ben begonnen. Ik weet het immers ook pas sinds een paar minuten. Niet, dat iemand mij gerust kan stellen. Ook van één druppeltje krijg je bijwerkingen, ik in ieder geval wel. Het is de tweede keer dat ik aan de cipramil begin, het was mijn allereerste ad. Jarenlang geslikt en altijd het idee gehad dat ze me niet hielpen. Tot ik stopte, en er na een paar maanden achter kwam dat ik wel heel hard teruggevallen was. Waar ik voorheen nog bezoek kon ontvangen zonder meteen te flippen, lukte dit niet meer. Zelfs mijn eigen moeder mag/kan hier niet binnen komen. Als ze iets komt brengen gebeurt dit op de parkeerplaats beneden. 

Na drie vruchteloze pogingen met andere antidepressiva heb ik besloten niet verder te winkelen, maar terug te keren naar degene die mij het meest hielp, deze dus. Al kwam ik hiermee ook niet 'echt' buiten. Maar ik was binnenshuis tenminste een stuk rustiger dan ik nu ben. 

Nu duimen dat de bijwerkingen mee gaan vallen en mijn eetlust niet gaat afnemen, zoals de vorige keer. Ook vind ik het een naar idee dat je geen domperidon mag nemen. Niet dat ik het vaak neem, hooguit vier keer per jaar. Maar áls ik het neem heb ik het echt nodig. En ik vrees, dat ik het niet kan laten staan als ik me te beroerd voel. Kans op hartritmestoornissen of erger, en mijn moeder heeft al een hartkwaal die 50 procent erfelijk is. Ik word niet blij van die gedachte. Ook hoop ik, dat ik niet zo moe word als voorheen. Hoewel stress ook doodvermoeiend is. Dus ach, moe of moe, wat maakt het uit? ;) 

Voor het slapen gaan maar even een halve oxazepam in de mik en hopelijk slaap ik goed door, zonder paniekjes. Morgen weer een dag. Ook denk ik teveel na over thee. Je mag de druppels niet samen nemen met thee. Zelfs bij de apotheek kunnen ze me niet vertellen hoelang je moet wachten tot het weer 'veilig' is om het te drinken. Tien minuten? Vier uur? Allemaal opties, niemand die het weet. Ik ga er maar vanuit dat het de momentopname is, anders durf ik nooit meer thee te drinken. En dat wil ik niet, ik leef op thee.