's Middags las ik op Facebook dat er in het park in Amersfoort twee mensen dodelijk getroffen waren door de bliksem. Dat vond ik best heftig. Ze zaten onder een boom te schuilen voor de regen. Het onweerde toen niet, volgens ooggetuigen.
's Avonds zag ik op het nieuws, dat de slachtoffers twee meisjes van twintig jaar waren. Ze lieten de zwartgeblakerde stam zien van de grote boom, de plek waar de meisjes hadden gezeten. Ik zag de brancard, waar een van de meisjes in een zwarte lijkzak werd weggedragen. En vond het zó verdrietig! Ik stelde me voor dat de meisjes vriendinnen waren, die gezellig keuvelend zaten te wachten tot ze weer verder konden gaan. Misschien aten ze een broodje. Hadden wilde plannen voor het weekend. En toen die flits!
Hebben ze doorgehad wat er gebeurde? Hebben ze pijn gevoeld? En hun familie.. dit is toch niet te bevatten. Waarom moest die bliksemschicht nét in die boom inslaan? Er staan daar, ik ben er weleens geweest, honderden bomen. Zo zonde van twee jonge levens, net op weg naar de volwassenheid. Ik kan er niet bij.
Ik kon moeilijk in slaap komen die nacht. Antwoorden kon ik mezelf niet geven. Ik had enkel vragen, waar geen antwoord op was. En bedacht me tegelijkertijd, dat ik mijn leven aan het vergooien was, met die angsten van mij. Het staat al zo'n dertig jaar stil, wat het naar buiten gaan betreft. En dat het leven zomaar over kan zijn.. letterlijk in een flits.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten