Gisteren was het weer op zijn zachtst gezegd nogal woelig. Ik houd ervan, prachtige wolken, afgewisseld met zon. En ja, ook een paar onweersbuien.
's Middags las ik op Facebook dat er in het park in Amersfoort twee mensen dodelijk getroffen waren door de bliksem. Dat vond ik best heftig. Ze zaten onder een boom te schuilen voor de regen. Het onweerde toen niet, volgens ooggetuigen.
's Avonds zag ik op het nieuws, dat de slachtoffers twee meisjes van twintig jaar waren. Ze lieten de zwartgeblakerde stam zien van de grote boom, de plek waar de meisjes hadden gezeten. Ik zag de brancard, waar een van de meisjes in een zwarte lijkzak werd weggedragen. En vond het zó verdrietig! Ik stelde me voor dat de meisjes vriendinnen waren, die gezellig keuvelend zaten te wachten tot ze weer verder konden gaan. Misschien aten ze een broodje. Hadden wilde plannen voor het weekend. En toen die flits!
Hebben ze doorgehad wat er gebeurde? Hebben ze pijn gevoeld? En hun familie.. dit is toch niet te bevatten. Waarom moest die bliksemschicht nét in die boom inslaan? Er staan daar, ik ben er weleens geweest, honderden bomen. Zo zonde van twee jonge levens, net op weg naar de volwassenheid. Ik kan er niet bij.
Ik kon moeilijk in slaap komen die nacht. Antwoorden kon ik mezelf niet geven. Ik had enkel vragen, waar geen antwoord op was. En bedacht me tegelijkertijd, dat ik mijn leven aan het vergooien was, met die angsten van mij. Het staat al zo'n dertig jaar stil, wat het naar buiten gaan betreft. En dat het leven zomaar over kan zijn.. letterlijk in een flits.
donderdag 7 mei 2015
zondag 3 mei 2015
Blown away
Zondag, namiddag. Cor was langs geweest om de hondjes uit te laten en stond op het punt om weg te gaan. Ik wilde vast een lampje aanknippen, want het was een sombere dag. PATS! Ik hoorde een hele harde klap en daar lag ik.. een paar meter verderop op de grond. Ik probeerde te gaan zitten, maar voelde me zo wegglijden. Cor aarzelde geen moment en trok me overeind. "Blijven staan", sommeerde hij en dat probeerde ik.
Ik keek naar mijn hand en die was gitzwart. Cor nam me mee naar de keuken om het af te spoelen, wat niet echt lukte. Ook kreeg ik vrijwel meteen een gigantische paniekaanval. Het was zó'n rare gewaarwording. Het licht ging letterlijk even uit en ik was behalve duizelig ook nog misselijk.
Cor heeft meteen de lamp in de prullenbak gegooid. Waarschijnlijk een los draadje rond de schakelaar. Het is dan ook een lamp die nog stamt uit de jaren 60. Wel heel cool, zo'n glazen bol rustend op een spiraal.
Na een uurtje of twee was ik eindelijk wat tot rust gekomen en besloot toch maar wat te eten. Ik had 's middags een roerbakje uit de vriezer gehaald, dus lekker makkelijk in de magnetron. Hup, knop aan en ik loop terug naar de huiskamer. Sta ik plots in het donker! Nu was de stop eruit geslagen, wat bij de lamp niet was gebeurd. Alles uit: lichten, tv, de laptop.. Oh, wat was ik blij dat ik niet wéér een opdonder had gehad.
Zaklamp opgezocht en de boosdoener van een stop gevonden. Ik kon het ding niet eens aanraken, hij was oververhit. Er is hier wel vaker een stop doorgeslagen, maar als ik hem dan verwisselde was hij gewoon koel. Dus met andere woorden, deze had denk ik al staan gloeien sind de lamp kortsluiting maakte. Best een eng idee.
Ik heb de huisartsenpost nog gebeld, want ik voelde me verschrikkelijk. Knallende migraine, bibberig, buikpijn. Ik moest het goed in de gaten houden, zeker mijn urine. Later bij het googelen ontdekte ik dat ik mazzel heb gehad. Ik had wel dood kunnen zijn. Mijn organen hadden het kunnen begeven door inwendige verbranding.
De volgende middag kreeg ik ineens rare plekjes aan de bovenkant van mijn vinger, precies bij mijn ring. Het jeukte en er kwam wat vocht uit. Een soort blaartjes vermoed ik. Gek, want ik had de schakelaar, die was doorgeslagen, aan de binnenkant van mijn hand gehad.
Ik heb nog maanden moeite gehad om de lamp (er staat nu een spotje op die plaats, ik moet nog steeds een 'echte' lamp kopen) aan te knippen.
Ik keek naar mijn hand en die was gitzwart. Cor nam me mee naar de keuken om het af te spoelen, wat niet echt lukte. Ook kreeg ik vrijwel meteen een gigantische paniekaanval. Het was zó'n rare gewaarwording. Het licht ging letterlijk even uit en ik was behalve duizelig ook nog misselijk.
Cor heeft meteen de lamp in de prullenbak gegooid. Waarschijnlijk een los draadje rond de schakelaar. Het is dan ook een lamp die nog stamt uit de jaren 60. Wel heel cool, zo'n glazen bol rustend op een spiraal.
Na een uurtje of twee was ik eindelijk wat tot rust gekomen en besloot toch maar wat te eten. Ik had 's middags een roerbakje uit de vriezer gehaald, dus lekker makkelijk in de magnetron. Hup, knop aan en ik loop terug naar de huiskamer. Sta ik plots in het donker! Nu was de stop eruit geslagen, wat bij de lamp niet was gebeurd. Alles uit: lichten, tv, de laptop.. Oh, wat was ik blij dat ik niet wéér een opdonder had gehad.
Zaklamp opgezocht en de boosdoener van een stop gevonden. Ik kon het ding niet eens aanraken, hij was oververhit. Er is hier wel vaker een stop doorgeslagen, maar als ik hem dan verwisselde was hij gewoon koel. Dus met andere woorden, deze had denk ik al staan gloeien sind de lamp kortsluiting maakte. Best een eng idee.
Ik heb de huisartsenpost nog gebeld, want ik voelde me verschrikkelijk. Knallende migraine, bibberig, buikpijn. Ik moest het goed in de gaten houden, zeker mijn urine. Later bij het googelen ontdekte ik dat ik mazzel heb gehad. Ik had wel dood kunnen zijn. Mijn organen hadden het kunnen begeven door inwendige verbranding.
De volgende middag kreeg ik ineens rare plekjes aan de bovenkant van mijn vinger, precies bij mijn ring. Het jeukte en er kwam wat vocht uit. Een soort blaartjes vermoed ik. Gek, want ik had de schakelaar, die was doorgeslagen, aan de binnenkant van mijn hand gehad.
Ik heb nog maanden moeite gehad om de lamp (er staat nu een spotje op die plaats, ik moet nog steeds een 'echte' lamp kopen) aan te knippen.
Abonneren op:
Posts (Atom)