Op momenten dat ik het niet verwacht
voel ik de explosie van hitte omhoog schieten
Ik weet wat er gebeuren gaat
maar trek elke keer weer aan het kortste eind
Mijn gedachten nemen een loopje met me
en ik wil maar één ding: laat dit NU voorbij gaan!
Ik moet naar huis, waar ik tot mezelf kan komen
en gek kan doen, zonder dat iemand het ziet
Ik vecht me suf om het tegen te gaan
misselijk als een kat, mijn benen als rubber
Ben ik nu toch echt ziek? Zou het nu dan echt?
vluchten kan niet meer
IJsblokjes druipen in mijn hand
elastieken schieten tegen mijn huid
In elkaar hurkend, of juist als een malle aan het bewegen
niets lijkt te helpen, voor geen rede vatbaar
Na minuten, soms uren, krijg ik het koud
de denkbeeldige hand verlaat mijn keel
Waarom laat ik het steeds weer gebeuren?
ik zou toch beter moeten weten..
Gelukkig ben je inmiddels een heel eind verder, met vallen en opstaan zoals dat met veel dingen in het leven gaat! Laat je niet van de wijs brengen door een tegenslag, denk aan wat je inmiddels bereikt hebt. Lukt dat niet dan help ik je (net als waarschijnlijk vele anderen) graag herinneren aan de sprongen die je al gemaakt hebt��
BeantwoordenVerwijderenLief van je :)) Het gaat nu redelijk. Al zal het altijd bij me ‘horen’, maar zo erg als een paar jaar geleden is het niet meer. Het zijn herinneringen en het hier en nu die ik opschrijf. Misschien ooit een boek, mijn grote droom.
VerwijderenJe bent hoe dan ook op de goede weg! En dromen zijn belangrijk, die kun je altijd proberen te verwezenlijken, niet gescoten is altijd mis en een mooie droom is nooit weg
BeantwoordenVerwijderen