Al jaren laat ik mij leiden door mijn angst
het leven als heremiet past inmiddels als een oude schoen
'Niets moet' is mijn credo
en zeg nee tegen de arts, dat feestje of een boodschap doen
Maar de laatste tijd lonkt het leven buiten me toe
met haar prachtige natuur en de rHondjes daarin
die zich kostelijk vermaken en springen door het open veld
het ritje met de auto, dat alles geeft de vrijheid weer zin
Zou het dan nu eindelijk zover zijn?
dat ik mijn loden last een beetje kan laten vieren?
En langzaam uit mijn grot tevoorschijn kom
steeds iets verder, tot ik onbekommerd een rondje kan zwieren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten