Emetofobie

Emetofobie, wat een rare fobie!
Het is een extreme angst voor overgeven. Sommige mensen hebben het alleen bij zichzelf, anderen hebben het bij het zien van anderen, en ik... ik heb allebei de varianten.


Het is begonnen toen ik vier jaar was, op de kleuterschool. Ik zat in de klas en zag een heleboel kinderen voor de deuropening staan. Nieuwsgierig als ik was, wurmde ik me er tussendoor en zag op de grond iets liggen, dat leek op yoghurt met vruchten. Toen ik besefte dat het braaksel was, ben ik totaal hysterisch onder de tafel van de juf gaan zitten. Vingers in de oren, ogen stijf dichtgeknepen en trillend over mijn hele lijf.
Waarom ik er zo bang voor was, begrijp ik nog steeds niet. Ik had zelf natuurlijk wel eens gespuugd, maar dat was nooit een drama. Maar sindsdien heb ik het nooit meer gedaan, ik doe er echt alles aan om het tegen te houden. Moeilijk, want ik ben ongelooflijk vaak misselijk van de spanning.


Het werd een drama voor mijn moeder om me naar school te brengen. Zodra ze mijn hand losliet, rende ik weg, als de dood dat ik weer in die klas moest zitten en er misschien wel weer een kind ziek zou worden. Ook 's nacht ging het vaak mis. Ik kwam dan hevig rillend mijn bed uit, totaal van de wereld en alleen mijn moeder kon me geruststellen door te blijven herhalen dat ik heus niet zou moeten overgeven. 


Op de lagere school heb ik het eens gepresteerd om uit het raam te klauteren toen een kind ging spugen. Het enige dat ik op zo'n moment wil is wegvluchten. Als het raam op drie hoog had gestaan had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan haha. Gelukkig ben ik er nooit mee gepest. Ik had altijd vriendinnetjes en ging ook gewoon naar verjaardagspartijtjes. Wat voor mij best eng was, want kinderen overeten zich snel als er van alles op tafel staat. Ik hield dat altijd met argusogen in de gaten en vervloekte de moeders die het zomaar toelieten dat hun kind zo veel snoepte. 


Ik heb ook een hele tijd gehad dat ik 's avonds na acht uur niets meer durfde te eten, bang als ik was dat ik er ziek van zou worden. Gelukkig heb ik daar nu geen last meer van, ik sta op en ga naar bed met mijn mond vol ;)