Uitgaan, een heerlijke bezigheid als je ervan houdt :)
En ik hield ervan! En deed het veel, rond mijn twintigste was het op woensdagavond naar de kroeg, op vrijdag en zaterdag naar de 'disco' en op zondagavond stond er ook vaak nog iets op de planning.
Maar ooh, wat kon ik soms ineens ziek worden... Ik kreeg het dan vreselijk warm, was kotsmisselijk, duizelig en helemaal van de wereld. Het enige waar je op dat moment aan denkt is: ik moet naar huis, NU! En nee, het kwam niet van de drank, die had ik jaren daarvoor al afgezworen, na een paar keer misselijk ervan te zijn geweest. En aan drugs deed ik ook al niet, veel te bang om er ziek van te worden. Dus... ik was ziek en moest naar huis. Kwam ik helemaal trillend en o zo misselijk bij mijn moeder en dan wilde ik alleen maar horen dat ik écht niet zou hoeven te spugen. Op de een of andere manier werd ik daar rustig van. Plus de nabijheid van mijn moeder. Pas jaren later kwam ik erachter dat dit de befaamde paniekaanvallen waren, waar ik tot op heden nog behoorlijk last van heb. In die tijd wist je dat niet. Niemand sprak ervan en ik kende ook niemand die dit had. Ja, een kennis van mij had hyperventilatie, maar dat leek in niets op wat ik voelde of deed.
Ik ben zelfs een keer helemaal out gegaan in een discotheek. Van pure ellende. Ik stond naast de dansvloer naar mijn vriendin te kijken die aan het dansen was. Verder was er niemand die ik kende en ik voelde me niet op mijn gemak. Ineens kreeg ik verschrikkelijke buikkrampen en dacht dat ik diarree kreeg of erger... Ik probeerde naar de wc's te strompelen, maar die heb ik nooit gehaald. Ik viel flauw, in de armen van mijn ex, die daar toevallig ineens stond. Hij heeft me naar buiten gedragen. Ik weet hier niets meer van, ik was aan het dromen op dat moment en was op de kermis, hoorde ook van die kermismuziek. Terwijl de muziek die ze daar draaiden toch echt harder moet zijn geweest. Buiten op de stoep liggend kwam ik bij. Ik dacht dat ik in mijn bed lag en werd echt bang toen ik merkte dat dit niet het geval was.
Ook schijn ik heel erg met mijn armen om me heen te hebben geslagen, iedereen dacht dat ik epilepsie had! Hiervoor ben ik nog getest middels een EEG. Ik baalde enorm, want ik was net met rijlessen bezig en moest er niet aan denken dat dat niet meer mocht.
De neuroloog wist me gerust te stellen. Hij zei zelfs: Wat kom je hier doen? Je bent helemaal in orde, als grapje. Hij dacht dat het wellicht een aanval van hysterie was geweest. Eh... ???
Het gekke is, dat ik nu overal lees, dat je bij paniek niet kunt flauwvallen omdat je bloeddruk door de stress omhoog schiet. Nou, ben ik dus ook weer anders in, het is me daarna nog een keer of drie overkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten