Emetofobie en therapie

Therapie, daar weet ik inmiddels wel het een en ander van. Of ik ervan genezen ben?
Euh... ik zit nog steeds binnen, ben nog altijd bang voor overgeven, dus nee. Maar van elke therapie leer je wel iets en als er weer iets nieuws op mijn pad zou komen, zou ik het niet laten eraan te beginnen.


Eén ding wil ik echter niet en dat is me laten opnemen. Ik zie het niet zitten om huis en haard (lees: mijn dieren) te moeten verlaten om terecht te komen in een kliniek waar allemaal mensen zitten met problemen. Want je zit daar natuurlijk niet voor niets. Ik trek me andermans problemen altijd heel erg aan, kan er ook niet tegen als iemand 'flipt', huilt of hysterisch wordt. En ik neem aan dat je zulke dingen daar ook voor je kiezen krijgt. Geen eigen slaapkamer heb ik gehoord. Ik, die haar hele leven al alleen geslapen heeft, zou ineens de geluiden van een ander moeten aanhoren? Ik, die wakker word van elk zuchtje?
Daar komt nog bij dat ik weinig (lees: geen) mensen ken die 'genezen' zo'n kliniek verlaten. Met tonnen medicatie erbij, dat dan weer wel. En daar geloof ik ook al niet zo in, in pilletjes voor de rust. Je onderdrukt je gevoelens enkel, leeft als een halve zombie terwijl ik me het liefst fris en fruitig voel. Dan maar wat angstiger. 


Maar het RIAGG kon me niets anders adviseren dan een opname. Ik durf dus de deur amper uit en kon niet naar het RIAGG toe, dus zouden ze bij mij komen. Maar na vijf gesprekken verwachtten ze van mij dat ik daar wél heen kwam. Dat ging dus niet en toen raadden ze me dus de opname aan. Lekker makkelijk, denk ik dan. Vijf gesprekjes en ze kunnen je niet verder helpen. Net of je in vijf gesprekken iets kunt verhelpen waar je al vijfentwintig jaar mee tobt. 


Toen ik achttien was, kwam ik terecht bij een psychiater. Ik zat daar vijf minuten binnen en die man wist me te vertellen dat ik zwaar depressief was en gaf me pilletjes mee. Ik mankeer veel dingen, maar volgens mij hoort depressiviteit daar toch écht niet bij. Maar goed, ik was achttien en slikte braaf die pilletjes. Nou, wat er toen gebeurde! Ik kon alleen maar op mijn bed blijven liggen, had de meest angstige dromen en leefde in een grote cocon. Vreselijk! Ik ben er dan ook snel mee gestopt en ik geloof niet, dat ik ben teruggegaan naar die psychiater. 


In de loop der tijd heb ik van alles geprobeerd. Ook in het alternatieve circuit. Een hypnotiseur, een magnetiseur, klassieke homeopathie, iriscopie, noem maar op en ik heb het geprobeerd. Uiteindelijk zonder resultaat en duizenden guldens armer, want daarna heb ik zo'n erge last gekregen van mijn agorafobie, dat ik geen hulp meer durfde te zoeken.
Hypnotherapie was helemaal raar. Die man wilde mij laten braken door iets in mijn thee te doen. Nou, echt niet dat ik daar ooit maar een slokje van iets heb genomen hè? 


Maar goed door al die therapieën ben ik wel veel opener geworden over mijn fobieën. En natuurlijk heb ik er een hoop van geleerd.