Emetofobie en een dollemansrit

Het was warm, meer dan 30 graden. 
Cor en ik gingen op de fiets naar mijn moeder, iets, waar ik me al niet helemaal fijn bij voelde, want het is zeker een minuut of 10 van huis en mocht ik paniek krijgen, vind ik dat te ver.
Daar aangekomen was ik al super onrustig. Ze zaten in de tuin, gelukkig onder de parasol. Maar de onrust sloeg al snel over in een vette paniekaanval. Gelukkig had ik ijsklontjes bij me en ook mijn moeder had ze in haar vriezer liggen. IJsklontjes helpen mij, de sensatie van de kou op mijn huid is fijn, zeker als het zo warm is. Ik houd ze in mijn hand, smeer het over mijn polsen, enkels en gezicht of stop ze in mijn mond. Op een gegeven moment ging ik in de bakkerij zitten, de paniek zakte niet af, integendeel. Ik voelde me steeds warmer en misselijker worden! 
Meestal als ik me afzonder, kan ik de paniek eerder de baas. Ik zet mijn verstand op nul, heb geen afleiding van andere mensen en probeer de nare gedachten (vooral niet aan eten denken op zo'n moment) buiten te sluiten. Helaas... de paniek sloeg om in hysterie, ik MOEST naar huis en wel NU!

Dus... ik spring op de fiets en ben als een bezetene gaan trappen. Cor achter me aan, aldoor roepend: Angélique, wacht nou even, doe rustig! Maar nee hoor, er zat maar 1 ding in mijn hoofd: O mijn god, wat ben ik misselijk, ik moet spugen!!! Help, ik wil thuis zijn!
En dat met die hitte. Cor met zijn super-de-luxe fiets (21 versnellingen) kon mijn antieke omafiets niet bijhouden. Hij raakte steeds meer achter en zag mij af en toe de stoep opfietsen om mensen réchts in te halen. Hij zei, dat ik minstens 30 moet hebben gereden.

Thuis aangekomen bij de schuur komt hij met een verhit en verbouwereerd gezicht aankakken. Ik moest zooo lachen! De situatie was natuurlijk ook te zot voor woorden, paniek, crossen, hij maar roepen en me proberen bij te houden. Nu, jaren later, hebben we het er nog wel eens over, ik lig dan nog steeds in een deuk. Maar jee, wat voelde ik me op dát moment verschrikkelijk.