Emetofobie en medicijnen

Soms kom je er niet onderuit.
Je moet een kuurtje antibiotica slikken. En dat is voor ons foobjes best eng. Lees de bijsluiter maar eens. Bij vrijwel alles wat je voorgeschreven krijgt staan de bijwerkingen: braken, misselijkheid, diarree.
Oké, de meesten krijgen er helemaal niets van, maar het idee dát je misselijk kunt worden of erger, maakt het voor een emetofoob doodeng om aan zo'n kuur te beginnen. Juist door de stress word je vaak al misselijk. 

Ook heb ik een keer een heel foute AB-kuur gehad. Ik was doodziek van een nierbekkenontsteking. Tja, te lang doorgelopen met een blaasontsteking, en zo kwam ik op de Eerste Hulp terecht.  Na de eerste capsule werd ik zo misselijk (en dit keer niet van de angst, al kwam die meteen om de hoek kijken toen ik de misselijkheidssensatie ervoer) dat ik de hele nacht rechtop in mijn bed ben blijven zitten. De volgende ochtend belde ik mijn huisarts, gelukkig mocht ik meteen stoppen en kreeg een andere kuur. 

Het engste dat ik ooit kreeg voorgeschreven betrof één pil. Hij was lichtgevend groen en ik moest hem RECHTOPSTAAND INNEMEN. Man, wat was ik in paniek toen ik dat 'ding' door mijn keel moest laten glijden. Ooit gehoord van een pil die je rechtopstaand moet innemen? Hoe bizar! Ik weet nog, dat ik minstens anderhalf uur ben blijven staan daarna haha, ik durfde absoluut niet te gaan zitten. 

Door die angst heb ik ook heel lang gewacht met het nemen van antidepressiva. Ik hoorde nare verhalen om me heen, op z'n minst werd je heel misselijk, zeker in het begin. Zo'n vier jaar geleden kwam mijn huisarts aanzetten met een antidepressiva die je in druppelvorm kon innemen. En zodoende heel langzaam kon gaan opbouwen :) Met lood in mijn schoenen ben ik overstag gegaan en hiermee begonnen. Twee mg Citolapram zat er in één druppeltje. Ik ben er maanden mee bezig geweest om op te bouwen naar de 20 mg waar ik uiteindelijk op uit wilde komen. En ja, tóch bijwerkingen gehad, maar ze waren te doen. Beetje misselijk, beetje het van-de-wereldgevoel, duizelig... Kortom, de geijkte bijwerkingen. Na de ophoging kon ik ze in tabletvorm gaan nemen want oi, wat smaakte dat goedje smerig.

Weet je, dat ik het zelfs eng vind om paracetamol te slikken? Ik neem ze eigenlijk alleen als ik zware hoofdpijn heb. Maar door de hoofdpijn ben ik vaak al misselijk en wil dan het liefst geen medicatie in mijn maag. Zodoende neem ik, als het te erg is, een zetpil paracetamol. 

En pillen slikken is op zich al een crime. Hysterische aanvallen heb ik er vroeger van gehad. Ik durfde absoluut geen pil door te slikken, hoe klein hij ook was. Dus de antibiotica-capsules braken we open en roerden het door de yoghurt of vla heen. Dat is bijna niet te doen, zo'n vieze smaak. En waarschijnlijk heel slecht voor je slokdarm. Of je kreeg zo'n walgelijk drankje, waar je hartstikke misselijk van werd.

Uiteindelijk heb ik een manier gevonden om zelfs de grootste pil te kunnen slikken. Men neme een hap brood of een stuk koek, kauwt totdat je het bijna wilt doorslikken en stopt dan snel die pil ertussen. Werkt bij mij perfect! Want hoeveel  slokken water ik ook drink, de pil blijft in mijn mond hangen. Mijn geest zegt 'nee' haha en blokkeert de pil net zolang tot hij gaat oplossen in mijn mond, ieuw. Het brein kan rare dingen met je doen.