Paniek ten voeten uit! Mijn eerste gedachte is niet: o jee, wat nu als het foute boel is? Nee, mijn eerste gedachte is: ik durf niet naar het ziekenhuis! Ik wil niet, ik trek de reis niet en heb geen idee hoe ik dit aan moet pakken. Igor Zweers, mijn huisarts, benadrukt dat het heel belangrijk is dat ik ga. Ja, dat snap ik. Al kruip ik het liefst in een berenhol voor een lange winterslaap. Even nergens meer aan denken. Hij denkt met me mee en vermoed, dat ik me meer thuis voel in het Alexander Monro Borstkankerziekenhuis dan in het Meander. Ik heb er al van gehoord, het is in Bilthoven en qua afstand ongeveer net zo ver als het Meander in Amersfoort. Met het grote voordeel dat het kleinschaliger is, geen lange gangen ergens boven in een ziekenhuis, en ze staan heel goed bekend.
Ik lees me in op hun website en vind alleen maar goede reviews. Ja, als ik ergens heen moet, dan maar hier. Het enige dat ze niet doen is bestraling. Maar daar wil ik helemaal nog niet aan denken. Ik hoop een beetje, dat het een restje is van de grote cyste, die ik een paar jaar geleden had. De huisarts gaat me maandag terug bellen om te horen wat ik besloten heb.
Dat weekend is drama. De ene na de andere paniekaanval overvalt me en ik leef op halve oxazepammetjes. Die redden me enigszins, maar de paniek wurmt zich er toch steeds doorheen. Maarten, mijn 'prille' en o zo heerlijke vriendje, wil langskomen. Hij woont in Utrecht en is afhankelijk van het ov. Dus voor een uurtje langskomen vind ik geen optie. Ik ben iemand die zich, als ik ergens mee zit, terugtrekt in haar cocon. Maar als Maarten er eenmaal is, vind ik het fijn. Hij trekt het als ik een mega aanval krijg die avond. Hij is lief voor me en wil met me mee naar het ziekenhuis.
Huisarts en ziekenhuis nemen contact op
Die maandag belt mijn huisarts me rond half 11 en vult het contactformulier in voor het ziekenhuis. Ik ben de eerste patiënt die hij naar het Alexander Monro Ziekenhuis verwijst. Hij heeft echt me me meegedacht qua locatie, zo lief. Maar dat neemt niet weg, dat ik nog steeds geen idee heb hoe ik het voor elkaar ga krijgen daar te komen.
Nog geen uur later gaat weer de telefoon: het ziekenhuis. Ik kan op 1 februari terecht en zeg: O wat fijn, nog twee weekjes respijt. Ben zo in de war, dat ik niet door heb dat het aanstaande woensdag al is. Zodra ze me dit vertelt, schrik ik en vraag, of ik het kan verzetten naar volgende week. Ik trek het niet, ben helemaal op van alle paniek. En hoop, dat als ik weet, dat ik een weekje niets hoef, ik wat rustiger kan worden. Afspraak staat nu voor 8 februari om 16.05 uur.
Brommer of auto?
Het liefst ga ik met de brommer. Ik heb op ANWB Routeplanner gekeken en zie, dat je er met de fiets een half uur over doet. Dus met de brommer een kwartier tot 20 minuten, schat ik in. De mensen die me goed kennen, begrijpen dat ik op de brommer wil. De moeilijke dingen lukken mij het best als ik het alleen doe. Ik vind het vreselijk om te moeten praten met paniek, wil me helemaal in mezelf terug kunnen trekken en als het niet lukt, stel ik alleen mezelf teleur. Koude wind in mijn gezicht, zelf de controle houden, bezig zijn.. Maar ja, als ik me vol stop met pammetjes, wat nodig is op dat moment, is het wellicht niet zo'n goed idee.
Ik moet het malen maar even laten, en op de dag zelf zien wat ik ga doen. Wat het beste voelt voor mij. Áls ik ga, ik heb er zo'n hard hoofd in. Het moet ja, maar mijn fobie is sterk. Het ene moment denk ik: ik ga het gewoon doen. Het volgende moment weet ik zeker, dat het me niet gaat lukken.
hugz
BeantwoordenVerwijderenThanks sweety XxX
VerwijderenSchat. Wat heftig en wat een lieve vriend heb je. De cocon ken ik, terwijl ik als ik eruit kom mij beter voel. Ik denk aan je. En omhels je. Van ver.
VerwijderenMijn mooie pannenkoekenbakster! Wat lief dat je reageert. Ik geef je een dikke knuffel terug. Ook jij kunt hem zwaar gebruiken XxX
VerwijderenMisschien helpt het om niet te ver vooruit tekijken, doe de dingen stap voor stap. Het Alexander Monroe ligt in een prachtige omgeving waar jij je vast prettig voelt. Waarom rij je er niet op maandag of dinsdag vast heen om de route te verkennen, dan is dat stukje misschien niet helemaal vreemd voor je... het is maar een idee. En onthou goed dat hoe sterk je fobie ook is, jij bent sterker!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor de tip :) Ik weet ongeveer waar het is, en weet hoe ik er moet komen. De echte rit bewaar ik voor woensdag (als het lukt), het brengt voor nu te veel stress mee om überhaupt iets te proberen, helaas. De weg naar Maartensdijk heb ik vaker gereden, in een ver verleden. Vanmorgen werd ik wakker met 39,4 graden koorts, dus voel me verre van lekker. Dus eerst maar opknappen en inderdaad niet te ver vooruit denken. Ik merk het woensdag allemaal wel.
BeantwoordenVerwijderenIk hoop dan dat de mooie omgeving je woensdag voldoende kan afleiden onderweg. Ik rij elke week op dinsdag de route naar de Prof. Bronkhorstlaan om mijn werk bij het instituut voor dyslexie te doen, en elke keer weer is de omgeving/natuur anders. Ik wens jeveel beterschap en voor woensdag een hele grote dosis lef!
BeantwoordenVerwijderenIk hoop het ook.. dat ik me woensdag sterker voel dan vandaag X
VerwijderenIk wens je heel veel succes, moed, lef, sterkte en wat je nog meer nodig hebt om vanmiddag door te komen!
BeantwoordenVerwijderenBedenk daarbij dat het om jou gezondheid gaat, beter vroeg er bij zijn als te laat, is ook veel fijner voor je beestjes en degenen die je lief hebben. Belangrijkste is dat je jezelf lief genoeg vindt om alle moed te verzamelen en vanmiddag te gaan.
Ik duim voor je����������
Het is helaas niet gelukt.. Vond mijn fobie belangrijker dan mijn gezondheid pff. De paniek was ondanks de pammetjes te erg, dus moest af bellen.
VerwijderenDat vermoeden had ik al toen ik gisteren thuis kwam en je auto zag. De ramen waren niet schoon ;-) Wel heel jammer, had voor je gehoopt dat het je ging lukken.
VerwijderenHoe ga je het nu doen? Je moet toch een keertje en ben je niet bang dat het alleen maar moeilijker wordt om te gaan, dus dat je er meer en meer tegen op gaat zien?
Ik mag volgende week voor mijn jaarlijkse controle, naar het Meander in Amersfoort. Vergeleken met Bilthoven is dat een fabriek, maar het personeel is erg vriendelijk is mijn ervaring.
Och, ik twijfelde al een poosje of jij het nu was, maar toen je over het instituut voor dyslexie begon, dacht ik: o nee, toch iemand anders ;) Haha, de ramen waren niet schoon. Och, wat ziet die kar eruit hè? Ook spannend voor jou, volgende week pff. Ik ga voor je duimen! Bij mij hoeft het niets te zijn, misschien ben ik er met één onderzoekje vanaf. Jij moest die hele molen door, wat ik waanzinnig dapper vind. En zult mij niet snappen, dat ik zo moeilijk doe over een simpel biopt.
BeantwoordenVerwijderenBilthoven lijkt me echt fijn, juist omdat het kleinschaliger is en de weg erheen rustiger. Ik heb nu afgesproken, dat ik ga bellen als ik een 'goede' dag heb. Hebben zij een gaatje, mag ik komen. Maar ja, ik ken mezelf. Ben niet sterk op dit gebied. Maar dat ik moet, is zeker. Misschien ga ik wel gewoon op de brommer, Maarten naast me, houd ik zelf de controle. Ik vind een auto namelijk een vreselijk iets, als ik paniek heb.. de beweging.
Yep, ik ben het... Toen wij op Kreta woonden werd ik altijd Joanie genoemd, vandaar.
VerwijderenJe auto moet je je niet druk om maken, die van mij zag er ook niet meer uit, maar bracht me waar ik heen moest terwijl ik droog en warm zat. Nu heb ik via een vriend van me een andere, een witte. Op de zijkanten heb ik nu golven gezet, heb ik de zee lekker bij me. Ik hou van de zee, geeft rust.
Ik kan me niet in jou verplaatsen, omdat ik me er geen voorstelling van kan maken hoe dat voelt wat jij voelt. En tja, een simpel biopt... zolang je dat niet hebt meegemaakt (dat geldt denk ik voor iedereen) is het extra spannend, je weet niet hoe het in zijn werk gaat en zo. Pas als je het achter de rug hebt kun je zeggen dat het mee viel. Daarbij beleeft een ieder dat op zijn eigen manier.
Wat ik wel moeilijk vond is om mijn ouders te vertellen wat er aan de hand was en daar heb ik uiteindelijk mee gewacht tot ik alle details wist. Toen ben ik naar Enschede gereden, over de telefoon leek me niet zo handig, en heb ik ze uitgelegd hoe en wat. Ik heb ze wel direct verboden om op internet te kijken, ik heb 1 dingetje opgezocht en schrok enorm van alle negatieve verhalen die er op stonden. Ik heb het stap voor stap gedaan en heb heel lang het gevoel gehad dat het niet over mij ging.
Mocht je halsoverkop op een donderdag of vrijdag terecht kunnen en je zou vervoer willen hebben, dan mag je het zeggen. Ik kan je brengen, op je wachten, wil je niks zeggen zeg je niks, wil je ratelen dan ratel je en als je wil dat ik niks zeg zeg ik niks. Het is een kleine moeite, en ja ik weet dat je dat moeilijk vind omdat je dan "geen" controle hebt. "Geen" heb ik tussen aanhalingstekens omdat je ook dan controle hebt, je zegt gewoon "ik wil weg", dan krijg je terug "weet je het zeker?" en als je "ja" zegt ga je terug. Het gaat om het gevoel dat je hebt, dat snap ik.
De biopt lijkt me inderdaad wat eng. Vooral omdat ik op mijn buik moet liggen (wat me bij paniek verschrikkelijk lijkt) en dan tijdens de mammografie de naald erin wordt gestoken. Maar kon dit in Soest gebeuren, had ik het allang gedaan. Pijn is maar voor even en ben hierin wel wat gewend. Voor mij is het absoluut de afstand die me tegenhoudt.
BeantwoordenVerwijderenJee, dus je hebt het een hele tijd verborgen gehouden voor je familie. Moet heel heftig zijn geweest. Hopelijk wel met íemand kunnen delen op het moment? Hoewel ik er het liefst ook niet over praat, hoe gek dat nu lijkt, omdat ik erover schrijf. Maar dat is voor mij anders. Erover praten is 'echter'. Ik herken wat je zegt, bij mij is het ook net of het over iemand anders gaat. Ik ben heel open, in alles, maar 'voel' het meestal niet. Die muur heb ik lang geleden opgetrokken. Ik huil ook bijna nooit, het lucht me niet op en het helpt toch niet ;)
Ik vind het heel lief, dat je je hulp aanbiedt! En ook de manier hoe je me zal 'behandelen' dan. "Weet je het zeker?" Haha, dat is inderdaad wat ik wil, iemand die terug rijdt als ik het écht niet trek. Dat ik daar echt op kan vertrouwen. Dat idee maakt me rustiger en meestal kan ik dan gewoon door. Maar dan doet niet iedereen, dus daarom doe ik de dingen het liefst alleen. Een paar jaar geleden had ik een enorme bult in mijn borst, achteraf bleek dat een cyste. Maar ja, huisarts, moeder, etc, helemaal overstuur. En het heeft maanden geduurd tot ik op de brommer naar Amersfoort durfde, om uiteindelijk vlakbij de Stichtse Rotonde terug te keren. Uiteindelijk mocht ik naar Baarn voor een echo, en daar zagen ze dat het om een cyste ging. Maar zo 'gek' ben ik dus.. dat ik er maanden overheen kan laten gaan. Ik hoop, dat ik nu eerder die drive vind. Misschien is het wel makkelijker als ik met jou ga haha.. jij zult niet zwaar teleurgesteld zijn en/of boos doen als het niet lukt.
Op internet zie je echt van alles voorbij komen, meest negatief natuurlijk. Heb ook alleen op medische sites gekeken tot nu toe. Wil toch weten hoe of wat, mocht het mis zijn. Dan wil ik weten wat de mogelijkheden zijn voor een foob. Heb al gelezen over chemo thuis. Of het in Soest kan, geen idee. Maar daar ga ik me nu verder mee bezig houden. Wellicht is er verder niets aan de hand.
Dan doen ze bij jou dus een vacuumpunctie? Ik kon gewoon op een bank/tafel liggen en zo op de monitor meekijken. Heeft wellicht wat met de grootte te maken. Ik vond zelf de mammografie pijnlijker geloof ik.
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders heb ik het later verteld omdat je die oudjes zoiets niet over de telefoon kan vertellen vind ik, en ik reed niet zo even naar Enschede. Inge en Dick waren op dat moment skiën, maar kwamen het weekend terug. Was maandag al weer 3 jaar geleden, de dag voor Valentijn.
Hoe ver ben jij in je moed verzamelwoede om naar Bilthoven te gaan? Mijn aanbod blijft in ieder geval staan!