Het monster heeft je weer in zijn greep
en draagt vele namen: onzekerheid, stress, apathie..
Een moment van onoplettendheid
en hij neemt achteloos je spinsels in beslag
Juicht, omdat je hem weer toelaat
Je wordt niet beter van deze surrogaat omarming
Maar je trekt je terug in je droomwereld
van wanhoop, vermeende rust en desillusie
Het muurtje is zo gebouwd
Heel even maar, heel even schuilen
Ik kan het aan, echt
morgen laat ik je weer gaan
Maar morgen is het verlangen nog groter
Immers, het hielp je gisteren ook
Jouw conclusie, want oh, wat was het fantastisch
Die schemerwereld
waarin niets je leek te raken
Je glijdt bijna ongemerkt weer terug
naar de dagen van weleer
omarmd door vergetelheid
Tot je wakker schrikt
en met een dreun wordt teruggezogen
in het hier en nu
Niets opgelost, integendeel
Geen geld meer voor eten
je vrienden geen prioriteit
Je wilt scoren
ten koste van alles
Solitaire zombie
hunkerend naar verlossing
Geen opmerkingen:
Een reactie posten