Voel je mij?

Voel je mijn wanhoop?
Hoor je mijn gedachten?
Proef je mijn tranen?
Ruik je mijn angst?
Zie je mijn onkunde..

Om te rouwen.

Moet ik huilen, schreeuwen, smeken
of juist heel stil zijn
voor ik je nabijheid voel?
Ik verlang zo naar een teken..

van jou.

Forever, je Botje

Zinloze hoop

Wat voor nut heeft mijn leven

Klap na klap en adem ik nog steeds?

Maar waarvoor? En voor wie?

Ik ben nog nooit de belangrijkste geweest

Elke teug lijkt zinloos

Teveel pijn, te schrijnend de wond

Zo down als nu ben ik nooit geweest

Ik voel me hopeloos, een muis in het wiel

Een pleaser ben ik

Ik verlies mezelf keer op keer

In mijn wens om lief te hebben

Altijd weer die naar vrijheid hunkerende man

De man die zuigt en neemt

Tot mijn botten versplinteren

Scherpe stukken blijven haken aan mijn ziel

Hoofd vol watten, doordrenkt met tranen

Het verwondert me niet eens meer

Want keer op keer verlies ik 

Tot er straks niets meer overblijft

En mijn hoop is vervlogen

Niets zo (on)voorspelbaar als een paniekaanval

Anders dan vroeger, toen ik dagenlang niet kon slapen of eten omdat ik ergens tegenop zag, komt de paniek bij mij nu plots opzetten. Natuurlijk gaat er wel iets aan vooraf, het gebeurt zelden als ik rustig op de bank zit. Dan moet het wel erg spoken in mijn hoofd. Maar als iets me erg dwars zit, kan het dus ook in rust gebeuren. Behalve als ik een belangrijke afspraak buiten de deur heb, dan bibber ik de hele dag.

Ik kan van tevoren niet peilen of ik er een krijg, of niet. Soms verwacht ik een paniekaanval, maar blijft hij uit en soms ben ik vrij rustig en slaat hij ineens toe. Onvoorspelbaar dus, en dat maakt het voor mij zo eng en moeilijk om dingen te ondernemen.

Een paniekaanval is allesoverheersend. Ik voel het in elke vezel en wil één ding: thuis zijn, zonder iemand om me heen, in elkaar kruipen en wachten tot het over gaat. Dus ik vlucht. Me ontspannen met mensen om me heen is voor mij bijna onmogelijk. Ik wil aan niets denken en elke gedachte of een woord van iemand kan een trigger zijn voor nog heftigere paniek.

De lichamelijke sensaties die ik ervaar zijn niet mals. Het begint met een grote bal van hitte, die vanuit mijn buik naar mijn hoofd snelt. Ik word kotsmisselijk, duizelig en mijn benen lijken van rubber. Ik verstijf en praten lijkt onmogelijk. Mijn oren suizen, mijn zicht en gehoor vertroebelt en ik kan gaan trillen. Door mijn hoofd spookt het aan een stuk door: laat me alsjeblieft niet overgeven! Dat is namelijk mijn grootste angst, dat ik moet spugen. En dat wil ik koste wat kost voorkomen. Zo’n aanval voelt als buikgriep, mét doodsangst. Ook ben ik tijdens zo’n aanval weleens out gegaan, zo erg was ik aan het flippen.

Ik grijp naar hete pepermuntsnoepjes en ijsblokjes. De koude sensatie in mijn handen helpt. Soms smeer ik me ermee in of sabbel eraan. Het liefst wil ik op mijn hurken zitten en zo oppervlakkig mogelijk ademhalen. Maar zoiets doe je niet snel in een winkel of op straat haha, dus ben ik liever uit het zicht.

Als de paniek op zijn hoogtepunt is, kan ik niet meer stil zitten. Uit pure wanhoop ijsbeer ik door de ruimte en soms krab ik mezelf open onder mijn oksel. Ik voel die pijn niet eens, dat merk ik pas later als het schrijnt. Het beste om er dan uit te komen, is om bijvoorbeeld op mijn knieën bezig te gaan met stoffer en blik, ‘touwtje trekken’ met de hond, of een spelletje doen met een tennisbal tegen de muur. De afleiding en de fysieke beweging helpen de adrenaline mijn lijf uit te werken.

Na zo’n aanval ben ik kapot. Hoe heet ik het heb tijdens, zo rillerig ik ben erna. Het vreet echt energie en  ik denk, dat dit ook de reden is waarom ik zo mager ben. Op zo’n moment is soms een meter verder lopen al te ver. Voor geen goud kan ik die overbruggen. Normaal converseren met iemand lukt me niet, zo misselijk voel ik me. Ik hoor en zie alles wel, maar neem het niet op. Niemand kan me rustig krijgen, dat kan alleen ikzelf. Gelukkig is het me tot nu toe altijd gelukt. Soms na een minuut of tien, soms pas na uren.

Het doet pijn

Het begon zo mooi
de armen om mij heen, de fluisteringen
je zou me niet verlaten, me nooit pijn doen
je had je lesjes wel geleerd
sterven in mijn armen was je levensdoel

Ik gaf je de liefde die je nooit eerder had gevoeld
de kriebels door je haar, de kopjes koffie en broodjes kaas
maar ik werd het simpele 'weermeisje'
terwijl jij je haar afschoor en je huis leeg maakte
sliep op de grond, klaar voor je grote verandering

Liefde verandert in intense pijn en angst
omdat je weer niet op nummer 1 staat
nooit geweest, nooit zal worden

Je wordt afgedankt als de deurmat, geschuurd met stront
een trap na met de woorden: time to move on
Hoeveel is mijn leven waard, als anderen er zo achteloos mee omgaan?

Je berichten te lezen over hoe vrij en blij je nu bent
en ik, de grote last die je nu hebt afgeschud
er niet meer toe doet, geen overpeinzing meer waard

Alleen maar kunnen huilen in de stilte van de nacht
niemand om je te zeggen, dat het weer goed komt
het vertrouwen weer geschaad

Ik krul me op in de krochten van mijn bunker
Mijmeringen over hoe het had kunnen zijn
Maar nooit zal worden, nooit weer

EMDR, de eerste keer

"Zullen we het maar gewoon gaan proberen?" Lonneke, mijn psycholoog, doelt op EMDR. Een van de redenen, waarom ik deze therapie ben aangegaan. Eigenlijk had ze een cliëntenstop, maar ze vond mijn verhaal blijkbaar zo interessant, dat ik behandeld ga worden. Ik heb nu zo'n vijf gesprekken achter de rug, om de paar weken. Lonneke heeft nog geen ruimte voor de wekelijkse gesprekken, die gaan komen.

Praten kan ik, als brugman. Maar erbij voelen is een ander verhaal. Ik lepel mijn belevenissen op, zonder dat het me raakt. "Zo verdoen we elkaars tijd." Het raakt me wel een beetje, maar ze heeft gelijk. Dus zijn we, eerder dan de bedoeling was, begonnen met EMDR. Ik krijg een koptelefoon aangereikt en Lonneke vraagt, waar de spanning het hoogst zit. Tja, die zit zoals gewoonlijk in mijn hals. Ik luister met gesloten ogen naar een sessie piepjes: links, rechts, rechts, links, links, rechts.. Lonneke vraagt na elke serie of ik me al iets beter voel. Helaas. Ik voel me als een brulkikker, zo opgeblazen voelt mijn keel. De spanning stijgt en een paniekaanval ligt op de loer.

Rekenen

Meerdere sessies met piepjes volgen. Ze vraagt me mijn ogen open te doen en zwaait heftig heen en weer met haar arm, die ik moet volgen. Ik kan me voorstellen, dat ze zijn overgeschakeld naar piepjes haha, het ziet er doodvermoeiend uit. Ondertussen legt ze me rekensommen voor. Hoeveel is 5x5? Plus 7? Min 15? Steeds moeilijker, en ik raak haar arm 'kwijt'. "Hee, hier ben ik hoor! Wel even opletten." Hoezo kan een vrouw multitasken? Lonneke vertelt me, dat ze me laat rekenen, omdat ik me verzet tegen de piepjes. Al ben ik me daarvan niet bewust. Het is namelijk de bedoeling, dat na een serie piepjes de paniek zakt. En dat doet hij niet.

Ik mag mijn ogen weer dicht doen, maar de rekensommen blijven. Ik voel me zo stom, als ik heel lang moet nadenken over hoeveel 235-17 is, dat ik begin te lachen. Mijn hoofd is leeg, een simpel sommetje als 13-6 is al te moeilijk. Ik blijf lachen en dat is iets, dat best vreemd is met paniek. Maar ook mooi, ik lach de paniek weg! Na elke serie piepjes vraagt Lonneke hoe ik me voel. Ik kan niet zeggen, dat de druk -de hand om mijn keel- weg is. Op een gegeven moment lijkt het minder te worden en we stoppen. Wat ik niet vertel, omdat ik het zielig vind voor haar, is dat de druk op mijn keel ook weer terug komt. En ben bang, dat deze therapie ook weer niets voor me gaat doen en ik onbehandelbaar ben. Ik wil zo graag!

Na de sessie

Als ik de spreekkamer verlaat, lijk ik wel dronken. Mijn benen voelen loodzwaar en ik ben warrig. Het is maar goed, dat ik op de brommer ben. Met de auto op de automatische piloot is veel te gevaarlijk. Ik ben doodmoe en na een uurtje zoek ik mijn bed op. Om vervolgens badend in het zweet wakker te worden, zo vies! Net of ik hoge koorts heb. Ik ben rillerig en logisch denken is moeilijk.

De dag er op lijkt het wel weer te gaan. Ik voel me helderder en wat rustiger. Maar zondag, de derde dag! Och, ik voel me doodongelukkig. Het gevoel alleen op de wereld te zijn, intens verdrietig. Dit gevoel ken ik wel, maar ik stop het altijd meteen weer weg. Nu lukt dat niet, ik huil zelfs even. Ik en huilen, dat gebeurt niet vaak. De oorzaak is Maarten. Hij knuffelt me en ik voel niets, ik lijk wel dood van binnen. Tegelijk ben ik ongelooflijk bang hem kwijt te raken.

Mijn emoties rollen alle kanten op, vooral de verdrietige. Op zich wel goed, ik kan voelen! Niet alleen de bekende emoties als angst en blijdschap, maar ook verdriet. Het voelt als zelfmedelijden, en dat is het natuurlijk ook. Verdrietig om wat nooit was. Mijn leven weggegooid door dertig jaar met angst en beven binnen te zitten. Hoe bezopen is dat? Nooit de belangrijkste persoon te zijn voor iemand. Nooit iemand die voor je zorgt of vecht. Nooit echt bij iemand horen. En voel ik het zo, word je weer in de steek gelaten.

Maar dat was mijn zondagmiddaggevoel. Ik ben niet iemand, die blijft zwelgen. Pak de draad weer op, want het leven kan heel mooi zijn. Kijk omhoog naar de wolken, hoor de vogels fluiten, de onverwachte glimlach van een passant. 

Too much, too little, too late..

Duizenden beloftes
evenzoveel excuses
keer op keer vertrap je een stukje van mijn wezen
keer op keer probeer ik tevergeefs te vertrouwen

Maar het slagveld is nu levenloos
niets meer te vermorzelen
de strijd is gestreden
en ik verloor..

Maar herwin mijn eigenwaarde
want om naast iemand te staan die lonkt
en de vrouw die mij medelijdend bekijkt
het beeld, dat op mijn netvlies staat gebrand
de gedachten die me wakker houden
dat alles maakt, dat ik je moet laten gaan

Niet de eerste keer
en ook zeker niet de laatste
'ik ben nu eenmaal zo' is je motto
maar ik verdien meer dan dat
ik wil en kan niet wachten tot de keer dat zij echt toehapt

Ik denk niet, dat jij me erg gaat missen
misschien op de broodjes kaas en koffie na
immers, vissen genoeg in de zee
iedereen wil jou, zeg je
want je bent een god
en je hebt zó veel te bieden

Je buien heb ik altijd getrokken
van diepe apathie tot overdreven gebral
je verslavingen, alleen leven voor jezelf
maar om buiten mij om anderen te 'naaien'
dat is de druppel die ik nooit toelaat

Los zand

Eens waren we cement
innig verbonden met draden van staal
We droomden grootse dromen
over de kleine dingen in het leven

Wandelden hand in hand over ongerepte paden
verwonderd over de vogels die voor ons zongen
Hondenwolkjes kabbelden voorbij in serene rust
en onze ogen lieten elkaar nooit met rust

Maar het cement brokkelt af
niet bestand tegen de zwiepende takken
Tot er niets overblijft dan los zand
en de korrels ons omsluiten

Steeds verder dwalen we af
tot de echo niet meer hoorbaar is
en ik alleen sta in al mijn onmacht
en treur om wat ooit mijn toekomst was

Angst als raadgever?

Al jaren laat ik mij leiden door mijn angst
het leven als heremiet past inmiddels als een oude schoen
'Niets moet' is mijn credo
en zeg nee tegen de arts, dat feestje of een boodschap doen

Maar de laatste tijd lonkt het leven buiten me toe
met haar prachtige natuur en de rHondjes daarin
die zich kostelijk vermaken en springen door het open veld
het ritje met de auto, dat alles geeft de vrijheid weer zin

Zou het dan nu eindelijk zover zijn?
dat ik mijn loden last een beetje kan laten vieren?
En langzaam uit mijn grot tevoorschijn kom
steeds iets verder, tot ik onbekommerd een rondje kan zwieren?

Terrasje pakken?

Het lijkt zo makkelijk
je ploft neer en bestelt iets te drinken
Een beetje rondkijken naar wat zoal voorbij schuift
en met je vriend op het goede leven klinken

Onder de parasol met een briesje is het goed toeven
de mensen om je heen lijken relaxt en in hun element
Praten over koetjes en kalfjes of turen op hun telefoon
een oase in de jachtigheid van het bestaan

Voor mij is dit niet de normaalste zaak van de wereld
na jaren binnen zitten is niets achter mijn voordeur gewoon
Bijna elke stap is buiten mijn comfortzone
Maar vandaag zet ik die stap, en daar zit ik, op het terras

'

Nog niets bestellen alsjeblieft, want dan zit ik 'vast'

als de paniek nu toeslaat, wil ik rennen en vliegen naar huis

Maar vooralsnog kan ik mee babbelen over koetjes en kalfjes

en kijken naar het publiek dat voorbij schuifelt..

Hoe het begon

Als kind was ik al angstig. Noem het op en ik was er bang voor: Sinterklaas, clowns, spinnen, de knipoog van Meneer den Uil, het donker van de nacht. Aan Sint en zijn pieten kon ik niets vrolijks ontdekken. Voor mij was het een bulderende man die me mee wilde nemen in zijn zak. En bij het zien van een achtpotig monstertje gilde ik de boel bij elkaar. Gelukkig heb ik de meeste angsten al lang geleden afgeschud. Ik zeg altijd: ik ben bang voor de verkeerde dingen.

Kleuterschool

Op de kleuterschool kreeg ik last van emetofobie, angst voor overgeven. Hoewel deze fobie op plaats zeven staat van de meest voorkomende fobieën, is hij vrij onbekend. Ik kwam er zelf pas achter dat het beestje een naampje had toen ik de dertig al ver was gepasseerd. Maar goed, hoe het allemaal begon. Ik was aan het spelen in de klas, toen iedereen zich dromde om de deur. Nieuwsgierig als ik was, wurmde ik me er tussendoor en zag in de gang iets liggen, dat leek op een plas yoghurt met vruchtjes. Toen ik er achterkwam, dat het om braaksel ging, ben ik zó bang geworden dat ik onder de tafel van de juf ben gaan zitten met de vingers in de oren. Waarom ik hier zo bang van werd? Geen idee. Tot op de dag van vandaag snap ik niet waarom dit zo'n trauma was.

Sinds die tijd heb ik zelf nooit meer gespuugd, op een 'ongelukje' na toen ik vierentwintig was. Door deze angst kreeg ik de meest heftige paniekaanvallen. Die paniek uit zich bij mij vooral in extreme misselijkheid. Dus elke keer weer ben ik ervan overtuigd, dat het nu écht gaat gebeuren. Ik leer het nooit, ook niet na jarenlange ervaring hiermee. Het gevoel is allesoverheersend en je wilt maar één ding: laat dit nú voorbij gaan!

Robot

Gesprekjes met de juf en boekjes over hoe het lichaam werkte, maakten me juist banger. Want het kon zomaar omhoog komen, je eten. Voor mij was hier natuurlijks aan. Want iets, dat je in je mond stopt, hoort daar niet meer uit te komen. Och, wat hoopte ik, dat ik een robot was.

Sinds die tijd keek ik met met argusogen naar kinderen die naar mijn mening teveel snoepten. Of meldden, dat ze zich niet lekker voelden. Ik was als de dood dat het fout ging en zat dan al in de start om weg te vluchten.

Handje vasthouden

Voor mijn moeder was het een opgave om me elke dag weer naar de kleuterschool te brengen. Ze moest letterlijk mijn hand vasthouden. Zodra ze hem los liet, vluchtte ik weg. Eenmaal op school ging het dan wel weer, nadat ik me ervan overtuigd had dat niemand er ziek uit zag.

Gelukkig is het bijna nooit 'mis' gegaan in de klas. Maar uiteraard herinner ik me als de dag van gisteren, dat er een jongen in klas vier ineens begon te spugen, zomaar op zijn tafel. Hier werd ik zo panisch van, dat ik letterlijk uit het raam ben gevlucht. Maar ja, ik kon natuurlijk niet naar huis. Mijn moeder zou me direct terugbrengen naar school en dat durfde ik voor geen goud. Dus heb ik me uren verschanst achter een grote berg zand, vlak bij mijn huis. Mijn ouders waren me inmiddels aan het zoeken en ik kon geen kant meer op toen mijn vader met de auto om de berg heen kwam rijden en mijn moeder aan de andere kant stond uit te kijken. Natuurlijk moest ik terug naar school, al mocht ik thuis eerst even bijkomen.

Paniek maakt meer kapot dan je lief is

Zoals een gezellig weekend met mijn lief
die je dan op het laatste moment moet afbellen
omdat je het even allemaal niet meer trekt
ik voel me nu rot en uitgeput

Zitten we allebei weer op onszelf
chatten ja, maar knuffelen zit er even niet in
wat is een fobie toch fucking ingewikkeld!

Waarom laat ik me leiden door de angst
terwijl ik nu enkel door een roze bril wil kijken?

Onvoorspelbaar

Op momenten dat ik het niet verwacht
voel ik de explosie van hitte omhoog schieten
Ik weet wat er gebeuren gaat
maar trek elke keer weer aan het kortste eind

Mijn gedachten nemen een loopje met me
en ik wil maar één ding: laat dit NU voorbij gaan!
Ik moet naar huis, waar ik tot mezelf kan komen
en gek kan doen, zonder dat iemand het ziet

Ik vecht me suf om het tegen te gaan
misselijk als een kat, mijn benen als rubber
Ben ik nu toch echt ziek? Zou het nu dan echt?
vluchten kan niet meer

IJsblokjes druipen in mijn hand
elastieken schieten tegen mijn huid
In elkaar hurkend, of juist als een malle aan het bewegen
niets lijkt te helpen, voor geen rede vatbaar

Na minuten, soms uren, krijg ik het koud
de denkbeeldige hand verlaat mijn keel
Waarom laat ik het steeds weer gebeuren?
ik zou toch beter moeten weten..