Drie meter is te ver...

Vorige week ging ik met Cor een helm kopen in de Lidl. Ik wilde al heel lang een zogenaamde jethelm en Cor vond het een mooi verjaardagscadeautje voor me. Hij ging op de motor, ik op de brommer er achteraan. Achterop de motor durfde ik niet, omdat ik terug wil kunnen wanneer ik het niet meer trek. 

Daar aangekomen stierf ik bijna van de paniek, zo'n aanval had ik in geen tijden meer gehad. Dus ik ging letterlijk met knikkende knietjes naar binnen, ijsblokjes in de hand voor de broodnodige verkoeling. Cor liep door om naar de helm op zoek te gaan. En ik... ik stond daar maar aan de kops kant, zo dicht mogelijk bij de kassa, klaar om te vluchten. Het moet een raar gezicht zijn geweest, ik durfde me niet te verroeren, stond daar stokstijf met een vast heel wit gezicht met die ijsklontjes in mijn hand te druipen.
Op een gegeven moment ben ik zo'n pad ingelopen, bijna voetje voor voetje. Bijna aan het eind ervan ontdekte ik Cor, die aan de andere kant van het schap de helmen had gevonden. Hij stond voor mij te passen omdat we zo'n beetje dezelfde maat hebben. Ik zou nog zo'n drie meter verder hebben moeten lopen om om dat schap heen te kunnen en dus in het pad kon komen waar Cor stond.

En echt... ik durfde het niet!!! Die luttele drie meter kon ik voor geen goud overbruggen. Hoe idioot is dat? Dus ik ben omgedraaid om terug te lopen naar de kassa. Weer een poosje gewacht en uiteindelijk zakte de ergste paniek af en kon ik naar de helmen toelopen. Nog aardig op mijn gemak gepast en in de rij gaan staan bij de kassa. 
Sjonge jonge, drie luttele metertjes leken voor mij een gigantische afgrond zonder brug om hem te over te kunnen steken.

Maar al met al, ik heb mijn nieuwe helm en ben er superblij mee :) Het heeft me een giga paniekaanval en zo'n zes ijsklontjes gekost, maar dan heb je ook wat haha.

Dagboek 2 mei 2012 "Schilderen bij Wies"

Mijn 'schone zus' heeft een huisje gekregen en daar moest natuurlijk het een en ander aan gebeuren. Cor had vrij genomen en zat er 's morgens al om half 9 om te gaan schilderen. Ik werd, na een onderbroken slaap, pas wakker om kwart over 10! Ongelooflijk duf, zo'n gevoel dat vaak de hele dag aanhoudt.
Nadat de ergste dufheid verdwenen was kwam de stress. Buikkrampen en een hartslag van minstens 150. Hoe kreeg ik dit nu weer voor elkaar om te gaan?


Uiteindelijk heb ik toch maar mijn tas ingepakt met de nodige stress-spulletjes en wat oude kleding die ik kon gebruiken voor het schilderwerk. Met de brommer is het hooguit 3 minuten weg, waarom maak ik me daar toch zo druk om? Als het misgaat, ben ik immers zo weer thuis. Daar aangekomen zakte het gelukkig heel snel af, ik heb zelfs een broodje gegeten. En ben er uiteindelijk tot half 5 gebleven, voor mij een record om zo lang van huis te zijn. Ik voelde me daar aardig op mijn gemak, helemaal toen Cor Chelsea ging halen ;)
Ik zit er zelfs aan te denken om me ook in te schrijven voor zo'n bovenhuisje, het is in Overhees, de wijk waar ik ben opgegroeid en dus best wel binding mee heb. 


Kijk, dit is haar uitzicht:

Prachtig toch? Overal grasjes, hoge bomen en vogeltjes die fluiten, hier word ik blij van!

Dagboek 30 april 2012 KONINGINNEDAG

Koninginnedag 2012 en wat een stralend weer hadden we! De dag ervoor liep ik nog in mijn winterjas de hond uit te laten en nu was een T-shirtje al bijna te warm :)

Cor, mijn vriend, was motorrijden met vrienden, dus die zou ik tegen de avond pas gaan zien. Ik wilde dolgraag naar de vrijmarkt gaan, vooral ook, omdat er bekenden van me sieraden stonden te verkopen in een kraampje. En ik had beloofd even aan te wippen.

Bij het wakker worden begon de ellende al, natuurlijk moest ik weer zenuwachtig zijn. Poepdrang alom en ook nog last van mijn maag. Maar ik zette door, pakte een broodje kaas in (voor als ik honger zou krijgen na de zenuwen), wat snoepjes en uiteraard mijn ijsklontjes voor als ik paniek zou krijgen. 

Chelsea, mijn hond, mocht mee. Dat was ook nog een uitdaging, want ze is niet altijd even vriendelijk naar andere mensen en honden toe. Ligt aan haar bui. Maar ik wist, dat als ik haar thuis liet, ze de boel bij elkaar zou blaffen en bovendien kon ik zelf wel wat steun gebruiken.

Lekker op de fiets erheen gegaan, het is gelukkig niet ver van huis. Chelsea ging wonderbaarlijk goed, al was ze angstig. En daar gingen we, de mensenmassa in, van een afstandje leek het wel een mierenhoop. Na even zoeken vond ik het sieradenkraampje en daar heb ik aardig op mijn gemak kunnen praten met de meisjes. Ik merkte ook, dat ik tijdens het lopen minder het van-de-wereldgevoel had omdat ik Chelsea bij me had. Ik lette op haar in plaats van op mezelf! Ik denk, dat ik maar een hulphond van haar maak haha. Na een uurtje hield ik het voor gezien. Te warm, te druk, te veel indrukken. 

Maar... ik ben geweest, heb een heel leuk, turkooizen armbandje gescoord en ben blij dat ik heb doorgezet.

De mierenhoop krioelt

Dagboek 28 april 2012

Er wordt iets van mij verwacht en ik 'stort in', kennen jullie dat?
Cor zijn zus heeft een nieuw huisje gekregen en dat moet natuurlijk geschilderd worden. Het schilderen op zich vind ik niet erg, maar wel het tripje erheen. Cor zou vanmorgen al vroeg gaan en ik zou later volgen om hem te helpen. 
Tja, ik word wakker, helemaal van de wereld en dat is niet overgegaan, het is inmiddels kwart over drie! Dus nu nog gaan heeft totaal geen nut meer :(
Gevolg: Ik voel me schuldig en baal van mezelf dat ik zo zwak ben.


En ik vraag me af... stel, dat ik niet had hoeven te schilderen vandaag, had ik me dan ook zo rot gevoeld???

Emetofobie en therapie

Therapie, daar weet ik inmiddels wel het een en ander van. Of ik ervan genezen ben?
Euh... ik zit nog steeds binnen, ben nog altijd bang voor overgeven, dus nee. Maar van elke therapie leer je wel iets en als er weer iets nieuws op mijn pad zou komen, zou ik het niet laten eraan te beginnen.


Eén ding wil ik echter niet en dat is me laten opnemen. Ik zie het niet zitten om huis en haard (lees: mijn dieren) te moeten verlaten om terecht te komen in een kliniek waar allemaal mensen zitten met problemen. Want je zit daar natuurlijk niet voor niets. Ik trek me andermans problemen altijd heel erg aan, kan er ook niet tegen als iemand 'flipt', huilt of hysterisch wordt. En ik neem aan dat je zulke dingen daar ook voor je kiezen krijgt. Geen eigen slaapkamer heb ik gehoord. Ik, die haar hele leven al alleen geslapen heeft, zou ineens de geluiden van een ander moeten aanhoren? Ik, die wakker word van elk zuchtje?
Daar komt nog bij dat ik weinig (lees: geen) mensen ken die 'genezen' zo'n kliniek verlaten. Met tonnen medicatie erbij, dat dan weer wel. En daar geloof ik ook al niet zo in, in pilletjes voor de rust. Je onderdrukt je gevoelens enkel, leeft als een halve zombie terwijl ik me het liefst fris en fruitig voel. Dan maar wat angstiger. 


Maar het RIAGG kon me niets anders adviseren dan een opname. Ik durf dus de deur amper uit en kon niet naar het RIAGG toe, dus zouden ze bij mij komen. Maar na vijf gesprekken verwachtten ze van mij dat ik daar wél heen kwam. Dat ging dus niet en toen raadden ze me dus de opname aan. Lekker makkelijk, denk ik dan. Vijf gesprekjes en ze kunnen je niet verder helpen. Net of je in vijf gesprekken iets kunt verhelpen waar je al vijfentwintig jaar mee tobt. 


Toen ik achttien was, kwam ik terecht bij een psychiater. Ik zat daar vijf minuten binnen en die man wist me te vertellen dat ik zwaar depressief was en gaf me pilletjes mee. Ik mankeer veel dingen, maar volgens mij hoort depressiviteit daar toch écht niet bij. Maar goed, ik was achttien en slikte braaf die pilletjes. Nou, wat er toen gebeurde! Ik kon alleen maar op mijn bed blijven liggen, had de meest angstige dromen en leefde in een grote cocon. Vreselijk! Ik ben er dan ook snel mee gestopt en ik geloof niet, dat ik ben teruggegaan naar die psychiater. 


In de loop der tijd heb ik van alles geprobeerd. Ook in het alternatieve circuit. Een hypnotiseur, een magnetiseur, klassieke homeopathie, iriscopie, noem maar op en ik heb het geprobeerd. Uiteindelijk zonder resultaat en duizenden guldens armer, want daarna heb ik zo'n erge last gekregen van mijn agorafobie, dat ik geen hulp meer durfde te zoeken.
Hypnotherapie was helemaal raar. Die man wilde mij laten braken door iets in mijn thee te doen. Nou, echt niet dat ik daar ooit maar een slokje van iets heb genomen hè? 


Maar goed door al die therapieën ben ik wel veel opener geworden over mijn fobieën. En natuurlijk heb ik er een hoop van geleerd.

Emetofobie en medicijnen

Soms kom je er niet onderuit.
Je moet een kuurtje antibiotica slikken. En dat is voor ons foobjes best eng. Lees de bijsluiter maar eens. Bij vrijwel alles wat je voorgeschreven krijgt staan de bijwerkingen: braken, misselijkheid, diarree.
Oké, de meesten krijgen er helemaal niets van, maar het idee dát je misselijk kunt worden of erger, maakt het voor een emetofoob doodeng om aan zo'n kuur te beginnen. Juist door de stress word je vaak al misselijk. 

Ook heb ik een keer een heel foute AB-kuur gehad. Ik was doodziek van een nierbekkenontsteking. Tja, te lang doorgelopen met een blaasontsteking, en zo kwam ik op de Eerste Hulp terecht.  Na de eerste capsule werd ik zo misselijk (en dit keer niet van de angst, al kwam die meteen om de hoek kijken toen ik de misselijkheidssensatie ervoer) dat ik de hele nacht rechtop in mijn bed ben blijven zitten. De volgende ochtend belde ik mijn huisarts, gelukkig mocht ik meteen stoppen en kreeg een andere kuur. 

Het engste dat ik ooit kreeg voorgeschreven betrof één pil. Hij was lichtgevend groen en ik moest hem RECHTOPSTAAND INNEMEN. Man, wat was ik in paniek toen ik dat 'ding' door mijn keel moest laten glijden. Ooit gehoord van een pil die je rechtopstaand moet innemen? Hoe bizar! Ik weet nog, dat ik minstens anderhalf uur ben blijven staan daarna haha, ik durfde absoluut niet te gaan zitten. 

Door die angst heb ik ook heel lang gewacht met het nemen van antidepressiva. Ik hoorde nare verhalen om me heen, op z'n minst werd je heel misselijk, zeker in het begin. Zo'n vier jaar geleden kwam mijn huisarts aanzetten met een antidepressiva die je in druppelvorm kon innemen. En zodoende heel langzaam kon gaan opbouwen :) Met lood in mijn schoenen ben ik overstag gegaan en hiermee begonnen. Twee mg Citolapram zat er in één druppeltje. Ik ben er maanden mee bezig geweest om op te bouwen naar de 20 mg waar ik uiteindelijk op uit wilde komen. En ja, tóch bijwerkingen gehad, maar ze waren te doen. Beetje misselijk, beetje het van-de-wereldgevoel, duizelig... Kortom, de geijkte bijwerkingen. Na de ophoging kon ik ze in tabletvorm gaan nemen want oi, wat smaakte dat goedje smerig.

Weet je, dat ik het zelfs eng vind om paracetamol te slikken? Ik neem ze eigenlijk alleen als ik zware hoofdpijn heb. Maar door de hoofdpijn ben ik vaak al misselijk en wil dan het liefst geen medicatie in mijn maag. Zodoende neem ik, als het te erg is, een zetpil paracetamol. 

En pillen slikken is op zich al een crime. Hysterische aanvallen heb ik er vroeger van gehad. Ik durfde absoluut geen pil door te slikken, hoe klein hij ook was. Dus de antibiotica-capsules braken we open en roerden het door de yoghurt of vla heen. Dat is bijna niet te doen, zo'n vieze smaak. En waarschijnlijk heel slecht voor je slokdarm. Of je kreeg zo'n walgelijk drankje, waar je hartstikke misselijk van werd.

Uiteindelijk heb ik een manier gevonden om zelfs de grootste pil te kunnen slikken. Men neme een hap brood of een stuk koek, kauwt totdat je het bijna wilt doorslikken en stopt dan snel die pil ertussen. Werkt bij mij perfect! Want hoeveel  slokken water ik ook drink, de pil blijft in mijn mond hangen. Mijn geest zegt 'nee' haha en blokkeert de pil net zolang tot hij gaat oplossen in mijn mond, ieuw. Het brein kan rare dingen met je doen.

Emetofobie en huisdieren

Huisdieren zijn heerlijk, huisdieren zijn lief, huisdieren zijn altijd blij als je thuiskomt!
Maar... huisdieren kunnen ook spugen.
Uitgezonderd dan de knagertjes, zoals cavia's en hamsters. Hoewel ik eens een cavia heb gehad die ook gespuugd heeft, maar dat kwam door een vreselijke verstopping :(


Vroeger thuis hadden we een hond, Sasha, een vrolijke, iets te dikke Cocker Spaniël. Ik was helemaal gek van haar, ze sliep regelmatig op mijn bed. Maar o wee als ze moest spugen. Dan durfde ik haar urenlang niet te aaien. laat staan in dezelfde ruimte te verblijven als waar ze haar maag geleegd had.
Ik kon het ook niet opruimen, liet het gewoon liggen en wachtte tot mijn moeder thuiskwam, leuk presentje voor haar.


Eenmaal op mezelf wonend kreeg ik een heel lief zwart-wit katje, Tommy genaamd. Toen hij de eerste keer moest spugen, flipte ik helemaal en ik wist niet wat ik  moest doen. Hoe moest ik die troep in vredesnaam opruimen? Ik moest er niet aan denken! Tot ik merkte dat hij het óp ging likken! Van dat idee werd ik dus nóg misselijker en heb hem weggejaagd bij de plek des onheils.
Tja... opruimen dus. Hoe? Doe maar keukenpapier en een sopje achteraf. Echt heel ranzig, maar ik merkte dat ik het kon zonder in paniek te raken. Ik hield mijn adem in zodat ik maar niets hoefde te ruiken en zette mijn verstand op nul. 


Momenteel heb ik een hond en twee katten. Charlie, de Pers, spuugt heel veel, waarschijnlijk door al die haren van hem. Hoe goed ik hem ook kam, de bossen blijven eruit komen. En hij krijgt natuurlijk veel van die losse haren binnen. 


Een beest zien spugen is niet fijn. Ze gaan helemaal schokken en maken de meest afgrijselijke geluiden. Dus houd ik mijn vingers in de oren en kijk vooral niet als hij/zij echt bezig is. Maar ik ben er niet meer zo panisch voor als vroeger. Ik kan zelfs een beetje troosten, als ze er echt moeite mee hebben. Door bij ze te staan en geruststellende woordjes te fluisteren of zachtjes te aaien. Met af en toe een tussenstop omdat ik m'n vingers in m'n oren moet duwen haha. 


Chelsea, mijn hondje, lijkt zelf wel een beetje op een emetofoob. Voordat ze gaat spugen, rilt ze over haar hele lijf, dat kan heel lang duren, zo zielig!


Maar hoe vaak ik dit soort dingen ook meemaak, ik zou mijn huisdieren voor geen goud willen missen. Ze zijn mijn allessie :)

Emetofobie en een dollemansrit

Het was warm, meer dan 30 graden. 
Cor en ik gingen op de fiets naar mijn moeder, iets, waar ik me al niet helemaal fijn bij voelde, want het is zeker een minuut of 10 van huis en mocht ik paniek krijgen, vind ik dat te ver.
Daar aangekomen was ik al super onrustig. Ze zaten in de tuin, gelukkig onder de parasol. Maar de onrust sloeg al snel over in een vette paniekaanval. Gelukkig had ik ijsklontjes bij me en ook mijn moeder had ze in haar vriezer liggen. IJsklontjes helpen mij, de sensatie van de kou op mijn huid is fijn, zeker als het zo warm is. Ik houd ze in mijn hand, smeer het over mijn polsen, enkels en gezicht of stop ze in mijn mond. Op een gegeven moment ging ik in de bakkerij zitten, de paniek zakte niet af, integendeel. Ik voelde me steeds warmer en misselijker worden! 
Meestal als ik me afzonder, kan ik de paniek eerder de baas. Ik zet mijn verstand op nul, heb geen afleiding van andere mensen en probeer de nare gedachten (vooral niet aan eten denken op zo'n moment) buiten te sluiten. Helaas... de paniek sloeg om in hysterie, ik MOEST naar huis en wel NU!

Dus... ik spring op de fiets en ben als een bezetene gaan trappen. Cor achter me aan, aldoor roepend: Angélique, wacht nou even, doe rustig! Maar nee hoor, er zat maar 1 ding in mijn hoofd: O mijn god, wat ben ik misselijk, ik moet spugen!!! Help, ik wil thuis zijn!
En dat met die hitte. Cor met zijn super-de-luxe fiets (21 versnellingen) kon mijn antieke omafiets niet bijhouden. Hij raakte steeds meer achter en zag mij af en toe de stoep opfietsen om mensen réchts in te halen. Hij zei, dat ik minstens 30 moet hebben gereden.

Thuis aangekomen bij de schuur komt hij met een verhit en verbouwereerd gezicht aankakken. Ik moest zooo lachen! De situatie was natuurlijk ook te zot voor woorden, paniek, crossen, hij maar roepen en me proberen bij te houden. Nu, jaren later, hebben we het er nog wel eens over, ik lig dan nog steeds in een deuk. Maar jee, wat voelde ik me op dát moment verschrikkelijk.

Emetofobie tijdens het uitgaan

Uitgaan, een heerlijke bezigheid als je ervan houdt :)
En ik hield ervan! En deed het veel, rond mijn twintigste was het op woensdagavond naar de kroeg, op vrijdag en zaterdag naar de 'disco' en op zondagavond stond er ook vaak nog iets op de planning. 


Maar ooh, wat kon ik soms ineens ziek worden... Ik kreeg het dan vreselijk warm, was kotsmisselijk, duizelig en helemaal van de wereld. Het enige waar je op dat moment aan denkt is: ik moet naar huis, NU! En nee, het kwam niet van de drank, die had ik jaren daarvoor al afgezworen, na een paar keer misselijk ervan te zijn geweest. En aan drugs deed ik ook al niet, veel te bang om er ziek van te worden. Dus... ik was ziek en moest naar huis. Kwam ik helemaal trillend en o zo misselijk bij mijn moeder en dan wilde ik alleen maar horen dat ik écht niet zou hoeven te spugen. Op de een of andere manier werd ik daar rustig van. Plus de nabijheid van mijn moeder. Pas jaren later kwam ik erachter dat dit de befaamde paniekaanvallen waren, waar ik tot op heden nog behoorlijk last van heb. In die tijd wist je dat niet. Niemand sprak ervan en ik kende ook niemand die dit had. Ja, een kennis van mij had hyperventilatie, maar dat leek in niets op wat ik voelde of deed.


Ik ben zelfs een keer helemaal out gegaan in een discotheek. Van pure ellende. Ik stond naast de dansvloer naar mijn vriendin te kijken die aan het dansen was. Verder was er niemand die ik kende en ik voelde me niet op mijn gemak. Ineens kreeg ik verschrikkelijke buikkrampen en dacht dat ik diarree kreeg of erger... Ik probeerde naar de wc's te strompelen, maar die heb ik nooit gehaald. Ik viel flauw, in de armen van mijn ex, die daar toevallig ineens stond. Hij heeft me naar buiten gedragen. Ik weet hier niets meer van, ik was aan het dromen op dat moment en was op de kermis, hoorde ook van die kermismuziek. Terwijl de muziek die ze daar draaiden toch echt harder moet zijn geweest. Buiten op de stoep liggend kwam ik bij. Ik dacht dat ik in mijn bed lag en werd echt bang toen ik merkte dat dit niet het geval was. 
Ook schijn ik heel erg met mijn armen om me heen te hebben geslagen, iedereen dacht dat ik epilepsie had! Hiervoor ben ik nog getest middels een EEG. Ik baalde enorm, want ik was net met rijlessen bezig en moest er niet aan denken dat dat niet meer mocht.
De neuroloog wist me gerust te stellen. Hij zei zelfs: Wat kom je hier doen? Je bent helemaal in orde, als grapje. Hij dacht dat het wellicht een aanval van hysterie was geweest. Eh... ???


Het gekke is, dat ik nu overal lees, dat je bij paniek niet kunt flauwvallen omdat je bloeddruk door de stress omhoog schiet. Nou, ben ik dus ook weer anders in, het is me daarna nog een keer of drie overkomen.

Emetofobie

Emetofobie, wat een rare fobie!
Het is een extreme angst voor overgeven. Sommige mensen hebben het alleen bij zichzelf, anderen hebben het bij het zien van anderen, en ik... ik heb allebei de varianten.


Het is begonnen toen ik vier jaar was, op de kleuterschool. Ik zat in de klas en zag een heleboel kinderen voor de deuropening staan. Nieuwsgierig als ik was, wurmde ik me er tussendoor en zag op de grond iets liggen, dat leek op yoghurt met vruchten. Toen ik besefte dat het braaksel was, ben ik totaal hysterisch onder de tafel van de juf gaan zitten. Vingers in de oren, ogen stijf dichtgeknepen en trillend over mijn hele lijf.
Waarom ik er zo bang voor was, begrijp ik nog steeds niet. Ik had zelf natuurlijk wel eens gespuugd, maar dat was nooit een drama. Maar sindsdien heb ik het nooit meer gedaan, ik doe er echt alles aan om het tegen te houden. Moeilijk, want ik ben ongelooflijk vaak misselijk van de spanning.


Het werd een drama voor mijn moeder om me naar school te brengen. Zodra ze mijn hand losliet, rende ik weg, als de dood dat ik weer in die klas moest zitten en er misschien wel weer een kind ziek zou worden. Ook 's nacht ging het vaak mis. Ik kwam dan hevig rillend mijn bed uit, totaal van de wereld en alleen mijn moeder kon me geruststellen door te blijven herhalen dat ik heus niet zou moeten overgeven. 


Op de lagere school heb ik het eens gepresteerd om uit het raam te klauteren toen een kind ging spugen. Het enige dat ik op zo'n moment wil is wegvluchten. Als het raam op drie hoog had gestaan had ik waarschijnlijk hetzelfde gedaan haha. Gelukkig ben ik er nooit mee gepest. Ik had altijd vriendinnetjes en ging ook gewoon naar verjaardagspartijtjes. Wat voor mij best eng was, want kinderen overeten zich snel als er van alles op tafel staat. Ik hield dat altijd met argusogen in de gaten en vervloekte de moeders die het zomaar toelieten dat hun kind zo veel snoepte. 


Ik heb ook een hele tijd gehad dat ik 's avonds na acht uur niets meer durfde te eten, bang als ik was dat ik er ziek van zou worden. Gelukkig heb ik daar nu geen last meer van, ik sta op en ga naar bed met mijn mond vol ;)

Voorstelronde

Voordat ik begin met 'bloggen', zal ik mezelf aan jullie voorstellen.
Mijn naam is Angélique, ik ben 45 jaar jaar en woon in het midden van het land. Mijn huisgenootjes zijn Chelsea, mijn Jack Russell en twee heerlijke katten, Misty en Charlie. 
Dan hebben we Cor, die sinds 10 jaar mijn 'latterige' vriend is ;) We wonen niet samen en dat bevalt ons prima.


Op mijn vierde levensjaar ben ik bang geworden voor overgeven, dat heet emetofobie. Ik ben als de dood het te moeten doen, maar ook om het van anderen mee te maken. Door die fobie heb ik een angststoornis gekregen, vandaar dat 'Paniek in de tent' mij een toepasselijke titel leek haha. Als klap op de vuurpijl kreeg ik in de late puberteit ook nog agorafobie (straatvrees). Met als gevolg dat ik vijftien jaar in m'n uppie binnen heb doorgebracht. In mijn blog zal ik hier verder over vertellen. 
Maar ook, dat het niet alleen kommer en kwel is wat ik meemaak, van nature ben ik hartstikke vrolijk :) 


Tot zo ver mijn voorstelrondje, je leert me vanzelf beter kennen door verder te lezen...